The ultimatum

 జీవితం, ప్రపంచం అనే పెద్ద పెద్ద మాటలు మాట్లాడేంత స్థాయి నాకు ఉందొ లేదో తెలీదు కానీ వాటి గురించి మాట్లాడడానికి సరిపడ్డ  అనుభవం మాత్రం నాకు వుంది అనే అనుకుంటున్నాను.

నా కధ తనకి ఎలానో తెలీదు మీకు  చెప్పుకుంటే నాకు అయినా తెలుస్తుందని, ఈ blog start చేశాను.  ముందుగా అనుకున్నట్టు గానే ఆనందాన్ని, ఎన్నడూ అనుకోని అనుభూతిని, అంతులేని మీ అభిమానన్ని అది నాకు సంపాదించి పెట్టింది. 

😁😁 ఇన్ని ఇచ్చిన ఈ blog ని ఇలా మధ్యలోనే ఆపేస్తా అని నేను అనుకోలేదు. But some things in our life are just inevitable. We can just play our part. We can't hold it's control.

I will try my level best to continue the story from where i left. But it could take weeks, months or years, i am un mindful about it. Thanks for being with me, thanks for circulating my story, thanks for waiting eagerly for every next episode 😁 and finally thanks for all ur love and care.. ☺️hope u would do well and stay well.. thankyou.. 

                                     Yours lovingly, 

                                    SAITEJA TANGUDU

next Tuesday!!!!!

love encounter(#13 Story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

Seek happiness. Everything else is secondary. 

ప్రతి క్షణం happy గా బతకాలి అని అనుకొనే జీవితం మనది. కానీ వాటి లో కొన్ని క్షణాలు మాత్రం ఎంత కాలం తరువాత అయినా  సరే, అవి మొదటిసారి జరిగినప్పుడు  ఎంత happiness ని ఇచ్చాయో అంతే happiness ని,  తలుచుకున్న ప్రతి సారి  ఇవ్వగలిగేటంత బాగుంటాయి.

అలాంటి వాటిలో ఒకటే,  మనం ప్రేమించిన వాళ్ళ కళ్ళలో మన మీద ఉన్న  ప్రేమను మొట్ట మొదటి సారి చుసిన క్షణం. అందరిలాగానే నేను కూడా నా జీవితంలో ఆ క్షణం ఎప్పుడు ఎప్పుడు వస్తుందా అని ఎదురుచూసే వాడ్ని. కానీ అది ఆ రోజు ఆ situation లో ఆలా వస్తుందని మాత్రం నేను అస్సలు అనుకోనే లేదు. 

ఆరోజు sir cabin లో అలా ఎంత సేపు నిల్చున్నానో నాకే తెలియలేదు. Sir నన్ను ఎన్ని మాటలు అంటున్నా నేను మాత్రం పదే పదే ఒకె విషయం ఆలోచిస్తు నిల్చున్నాను. 

చిన్నపటి నుంచి ఎవరి చెయ్యి పట్టుకొని నడిచానో, ఎవరి చుట్టూ తిరుగుతు ఆడుకున్నానో వాళ్ళకే నేను అర్ధం కానప్పుడు, వాళ్లే  నేను చేసిన దానిలో తప్పుని  తప్ప ప్రేమను చూడలేనప్పుడు, ఆలా ఎందుకు చేసానా అని ఒక్క question కూడా నన్ను అడగనప్పుడు.

 నేను ఎవరో,  ఏంటో తెలీదు. నేను ఎప్పుడు ఎం చేస్తానో, అందరితో ఎలా ఉంటానో తెలీదు. తన school లో student ని అని, ఇలా ఒక ring దొంగతనం చేశా అని తప్ప నా గురించి ఏమి తెలియని sir, నన్ను  అన్ని మాటలు అనడం లో నాకు ఎం తప్పు కనిపించలేదు. అతని  మాటల్లో నిజం ఎంతుందొ నాకు తెలీదు కాని ఆ మాటలు మాత్రం నా గుండేని చాలా గాయపరిచాయి. ఆ మాటలే మళ్ళీ మళ్ళీ నా కళ్ళముందు మేదులుతూ నించున్నాయి. 

యదవిధిగా కళ్ళలోనుంచి నీళ్లు కూడా వచ్చేసాయి. 

ఇంకొక్క పది నిముషాలు అలానే ఉంటే నేను ఎం  అయ్యిపోతనోఅన్నభయంనాకేకలగడం మొదలయ్యింది. సరిగ్గా అప్పుడే lunch bell ring అయ్యింది.మమ్మల్ని వెళ్ళిపోమన్నట్టుగా sir irritate అవుతూ చేతితో సైగ చేశారు.

కన్నీళ్లను తుడుచూకుంటూ,  ఆ A.C ఉన్న నరకం నుంచి చాలా వేగంగా నడుస్తూ బయటకు వచేస్తున్నాను.

Tablet వేసుకొని తను వెంటనే class కి వెళ్లిపోవడం మంచిదయ్యింది లేదంటే తన ముందు ఇదంతా జరిగితే నాకు ఇంకా బాధగా ఉండేది. ఇక్కడ జరిగిన విషయాలేవి తనకి తెలియకూడదు. తన కోసం నేను ఇంత మంది దగ్గర మాటలు పడ్డాను అని తెలిస్తే తను తట్టుకోలేదు అని ఆలోచిస్తూ బయటకు వస్తున్న నాకు తనే ఎదురుగా వచ్చింది.  

రోజు తనతో తిరుగుతాను. రోజు తనతో మాట్లాడతాను. 

మాట్లాడిన ప్రతిసారి తన కళ్ళలోకి చూస్తాను. కానీ ఆ రోజు,  ఆ క్షణం లో తన కళ్ళలో కనిపించిన sweetness అంతకు ముందు ఎప్పుడు నాకు కనిపించలేదు. తనని ఆలా చూడగానే sir మాకు అన్న మాటలన్నీ తను వినేసిందని నాకు అర్ధం అయ్యింది. 

ఆరోజు మొదటి సారిగా తన కళ్ళలో, వస్తున్న కన్నీటితో పాటు గుండెల్లో నా మీద దాచుకున్న ప్రేమ కనిపించింది. అప్పటిదాకా కన్న కల ఆ క్షణం నెరవేరింది. కానీ ఆ ప్రేమకు, బదులు ఎలా చెప్పాలో నాకు తెలియలేదు.

 ఎదో విషయం తెలుసుకోవాలని మనసు ఆరాట పడుతుంది. కానీ ఆ విషయమెంటో నాకు అర్ధం కాలేదు. 

 తను ఎదో చెప్తే బాగుంటుందని మనసు తహ తహ లాడుతుంది. ఆ మాట ఏంటో నా బుర్రకు తట్టడం లేదు. 

అంత suspense తో అక్కడ మరొక్క క్షణం కూడా నేను వుండలేకపోయాను. తన పక్క నుంచే class కి నడుస్తూ వెళ్ళాను. కానీ అప్పటికీ, తను నన్ను అలానే చూస్తూ వుంది. నేను ముందుకు తిరిగి నడుస్తున్నా సరే , ఆ విషయం నా మనసుకు తెలుస్తుంది. 

అప్పటి దాక ఎప్పుడు తన గురించి ఆలోచించిన, తన కోసం అది చెయ్యాలి ఇది చెయ్యాలి ఏది చేసిన ప్రేమతో చెయ్యాలి. నా  ప్రేమ తనకి తెలిసేలా చెయ్యాలని అనే అనుకునే వాడ్ని. ఆ క్షణం మాత్రం తను నన్ను చూసే చూపుల్లో వున్నది ప్రేమ అయితే బాగున్ను తను నన్ను ప్రేమిస్తే బాగున్ను అనుకున్నాను.

(to be continued next Tuesday.....)

NOTE: due to the time factor I couldn't upload the original English version of blog. It will be uploaded ASAP. I hope you will not leave my side.

ENGLISH(translation):

Seek happiness.  Everything else is secondary.

 Ours is a life where we think that every moment should be lived happily.  But some of those moments, no matter how long it takes, are as good as they can be, just as happy as they were when they first happened.

 One of those is the moment we first see the love that is upon us in the eyes of those we love.  Like everyone else I also look forward to when that moment in my life will come.  But I do not think it's going to happen that day.

 I do not know how long I will be standing in the cabin today.  No matter how many words Sir says to me, I keep thinking the same thing over and over again. 

 When I don't understand who's been holding my hand and walking around since I was a child, when they can not see love except in the wrong thing I did, when not a single question is asked why I did that.  I do not know who or what.  I do not know what to do, how to be with everyone. 

 Sir, who did not know anything about me except that he was a student in his school and stole a ring like this, I did not find anything wrong in calling me all the words.  I do not know the truth of his words but those words hurt my heart a lot.  

Those words kept popping up in front of my eyes again and again. Tears also came out of his eyes as usual. For the next ten minutes or so, I began to wonder if I would ever be able to do that. Exactly then the lunch bell rang.

 Sir irritated and gestured as if to leave us.

 Wiping away the tears, I walk out of the hell where that A.C is very fast. It would have been better if he had taken the tablet and left for class immediately or I would still be upset.  He should not have known what had happened here.  

I was waiting for him to come out thinking that he could not bear to know that I had spoken to so many people for him. The day will revolve around him.  Talk to him today.

 I look into his eyes every time he spoke.  But that day, the sweetness that appeared in his eyes in that moment had never been seen by me before.  Seeing him like that, I understood that he had heard all the words that sir told us.  For the first time today I saw the love hidden in his eyes, the tears coming and the heart hidden in me.  That moment that had been a dream until then came true.

 But I don’t know how to say that instead of love.  The mind is anxious to know something.  But I did not understand that.

  It's good that he's saying something.  That word is not tapping into my head.  I could not have been there another moment with so much suspense.  I walked to the class from his side.  But still, he still looks at me like that.  As I walk back and forth, that thing becomes clear to my mind. 

 Until then whenever he thought of himself, he should do it for himself, it should do it with love done.  The one who wants to make my love known to him.  That moment was in the gaze of him looking at me but I thought it would be nice if he loved me.

(to be continued next Tuesday.....)

HINDI(translation):

सुख की तलाश करो।  बाकी सब कुछ गौण है। हमारा जीवन एक ऐसा जीवन है जहाँ हम सोचते हैं कि हर पल को खुशी से जिया जाए।  लेकिन उन क्षणों में से कुछ, चाहे कितना भी लंबा समय लगे, वे जितने अच्छे हो सकते हैं, उतने ही खुश हैं जितने कि वे तब थे जब वे पहली बार हुए थे।

 उन क्षणों में से एक वह क्षण है जिसे हम सबसे पहले उस प्रेम को देखते हैं जो हम प्रेम करते हैं।  बाकी सभी की तरह मैं भी आगे देखता हूं कि मेरी जिंदगी में वह पल कब आएगा।  लेकिन मुझे नहीं लगता कि यह उस दिन होने वाला है।

 मुझे नहीं पता कि मैं आज कब तक केबिन में खड़ा रहूंगा।  सर चाहे मुझसे कितने भी शब्द कह लें, मैं एक ही बात बार-बार सोचता रहता हूं।  जब मुझे समझ में नहीं आता है कि मेरा बच्चा कौन है और जब से मैं एक बच्चा था, उसके चारों ओर घूम रहा हूं, जब वे मेरे द्वारा किए गए गलत काम के अलावा प्यार नहीं देख सकते हैं, जब एक भी सवाल नहीं पूछा जाता है कि मैंने ऐसा क्यों किया। 

 मुझे नहीं पता कौन या क्या।  मुझे नहीं पता कि क्या करना है, सबके साथ कैसे रहना है।  सर, जिन्हें मेरे बारे में कुछ भी नहीं पता था सिवाय इसके कि वह अपने स्कूल में एक छात्र थे और इस तरह की अंगूठी चुराते थे, मुझे सारी बातें कहने में कुछ गलत नहीं लगा।  मुझे उनके शब्दों की सच्चाई नहीं पता, लेकिन उन शब्दों से मेरे दिल को बहुत ठेस पहुंची।  वे शब्द बार-बार मेरी आंखों के सामने टपकते रहे।

 उसकी आँखों से भी हमेशा की तरह आँसू निकल आए।

 अगले दस मिनट के लिए, मुझे आश्चर्य होने लगा कि क्या मैं कभी ऐसा कर पाऊंगा। ठीक उसी समय लंच की घंटी बजी।

 सर चिढ़ गए और इशारे से कहा कि हमें छोड़ दो।

 आँसू पोंछकर मैं उस नरक से बाहर निकलता हूँ जहाँ वह A.C बहुत तेज है। बेहतर होता कि वह टैबलेट ले जाता और तुरंत क्लास के लिए निकल जाता या मैं अब भी परेशान रहता।  उसे यह नहीं जानना चाहिए था कि यहां क्या हुआ था।  मैं यह सोचकर उसके बाहर आने की प्रतीक्षा कर रहा था कि वह यह जान न सके कि मैंने उसके लिए इतने लोगों से बात की थी।

 दिन उसके इर्द-गिर्द घूमेगा।  आज उससे बात करो।

 मैं हर बार जब भी वह बोलता, उसकी आँखों में देखता।  लेकिन उस दिन, उस पल में उसकी आँखों में जो मिठास दिखाई दी, वह मेरे द्वारा पहले कभी नहीं देखी गई थी। 

 उसे इस तरह देखकर, मैं समझ गया कि उसने वह सभी शब्द सुने हैं जो सर ने हमें बताए थे।  आज पहली बार मैंने उसकी आँखों में छिपे प्यार को, आंसुओं को आते हुए और दिल को अपने अंदर छिपाए हुए देखा।  वो पल जो तब तक एक सपना रहा था जब तक सच नहीं हुआ। लेकिन मुझे नहीं पता कि प्यार के बजाय कैसे कहना है।  मन कुछ जानने के लिए बेचैन है।  लेकिन मुझे वह समझ में नहीं आया।

  यह अच्छा है कि वह कुछ कह रहा है।  वह शब्द मेरे सिर में नहीं है।  मैं इतने सस्पेंस के साथ एक और पल नहीं हो सकता था।  मैं उसकी तरफ से क्लास में चला गया।  लेकिन फिर भी, वह अब भी मुझे उसी तरह देखता है।  जैसे-जैसे मैं आगे-पीछे चलता हूँ, वह बात मेरे दिमाग में स्पष्ट हो जाती है।

  तब तक जब भी वह खुद के बारे में सोचे, उसे खुद के लिए करना चाहिए, इसे उसे प्यार से करना चाहिए।  जो मेरे प्यार को उससे परिचित कराना चाहता है।  वह पल मुझे देखने के लिए टकटकी में था, लेकिन मुझे लगा कि अगर वह मुझे प्यार करता है तो अच्छा होगा।

(to be continued next Tuesday.....)

                   

A never ending dilemma(#12 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

" 'Words come from him must be praised' నా గురించి తెలిసిన వాళ్ళు నాతో పరిచయం ఉన్న వాళ్ళు నా గురించి, నా మాటల గురించి అలానే అనుకుంటారు. 

ఏ మాట మాట్లాడాలన్నా దాని వెనుకన ఒక reason

ఉండాలనుకుంట లేదంటే ఆ మాటకు ఉన్న value తగ్గిపోతుంది అని నా feeling. మాట్లాడాడానికే కారణం వెతుక్కునే నేను  ఏ కారణం లేకుండా దొంగతనం చెయ్యడానికి సిద్దపడ్డాను అంటేఎవరైనా ఎలానమ్మేస్తారు.

నిన్న మామయ్య,  మేము  ఆ ring ఎలా తీసేసమో చెప్పాక ఇంట్లో వాళ్ళు ఒక్కొక్కళ్ళు ఒక్కోలా మాట్లాడారు. మీ friends తో తిరిగి చెడిపోయావని ఒకరంటే, ఇలాంటి పనులే నేర్పిస్తున్నారా మీ schoolలోఅని ఇంకొకరన్నారు. ఒక్కరు కూడా ఆలా ఎందుకు చెయ్యాల్సి వచ్చిందా అని అడగలేదు. 

అయినా వాళ్ళు అడిగితే మాత్రం చెప్పేస్తాన తనకోసం చేశా అని,  అలా అని నాకోసం అని అబద్దం కూడా చెప్పలేకపోయేవాడిని  అప్పుడు కూడా  ఎప్పటిలాగనే మౌనం గాఉండేవాడిని. ఎం జరిగుంటుందో వాళ్ళ imagination కె వదిలేసేవాడిని.

 కానీ మా మామయ్య మా school లోనే teacher గా పనిచేస్తున్నాడు. Sir లెవరికైనా చెప్పేస్తే ఎం అవుతుంది. ఎవరు ఏమంటారో అని చాలా భయమేస్తుంది. అయినా మా మామయ్య కి  ఈ  విషయం ఎలా తెలిసిందో ఎంత అలోచించినా  అస్సలు అర్ధం కావడం లేదు " ఇలా నాలో నేనే ఆలోచించుకుంటూ school కి వెళ్లే దారిలో ఒక చెట్టు దగ్గర కూర్చొని  వున్నాను.

 Sudden గా అటు వైపు నుంచి వెళ్తున్న మా frnd పరిగెత్తుకుంటూ వచ్చి నా పక్కన కూర్చున్నాడు. 

 రేయ్  ! నిన్న evng నువ్వు మేడ మీద వున్నపుడు ని baglo ఉన్న ring ఆడుకోవడానికి అని తీసుకొని వెళ్ళాను. మన frnds అందరం మీ ఇంటి పక్కనే ఆడుకున్నాం ఈలోగా మీ ఇంట్లో ఉంటారే ఆ sir వచ్చి ఆ ring ఎక్కడిది అని అడిగారు.

 మేం ఎవ్వరం నోరు మెదపలేదు కానీ మన బండోడు వున్నాడు కదా వాడికి అస్సలే భయం ఎక్కువ వాడి వైపు చూసి గట్టిగ అడిగేసరికి మనం ఎం చేసామో ఎలా చేసామో పూస గుచ్చినట్టు చెప్పేసాడు నిన్ను ఎం అనలేదు కదా "అని అన్నాడు. 

అది విన్న నాకు చాలా కోపం వచ్చింది. కానీ అంతా  అయ్యిపోయాక వాడిమీద కోప్పడి ఎం ప్రేయోజనం  అని అనుకోని వాడిని ఎం అనలేదు. "కానీ ఆ ring ఎక్కడ తీసానో morning అక్కడే పెట్టేయమన్నారు. ఇప్పుడే పెట్టేసి వస్తున్నా, నిన్న దొరికిపోయినందుకు కన్నా ఈరోజు అది అక్కడ  పెట్టేసినందుకు ఎక్కువ బాధ గా వుంది "అన్నాను.

 ఇంకెందుకు రా బాధ పడడం ఎక్కడ తీశామో అక్కడ పెట్టేసావుగా ఇక problem solved పదా, cls కి టైం అవుతుంది అని నా చెయ్యి పట్టుకుని రమ్మని పిలిచాడు.  అయినా నేను ఆ ring ఎందుకు తీద్దాం అన్నానో వాడికి తెలిస్తే కదా ఇప్పుడు ఎందుకు feel అవుతున్నానో అర్ధం అవ్వడానికి  అని నాలో నేను అనుకోని వాడి తో పాటు అలా class కి వెళ్ళి పోయాను.

Class లోకి అడుగు పెట్టగానే ఎప్పటిలాగనే గల గలా నవ్వుతు తను మాకు ఎదురయ్యింది. నాకు హాయ్ కూడా చెప్పింది. కానీ తన కోసం ఇద్దాం అనుకున్నది ఇవ్వలేక పోయానన్న guilt తో తనతో ఎం మాట్లాడలేకపోయా. ముఖం తిప్పుకొని తిన్నగా వెళ్లిమా benchలోకూర్చున్నా. 

తను నా వెనకనే వచ్చి నా పక్కన కూర్చొని "ఏంటి బాబు మొన్న school కి రాలేదని అలిగావా, sorry రా నీకు చెప్పలేదు కదా ఆరోజు ఎదో అయ్యిపోయి అలా కళ్ళు తిరిగి పడిపోయారా, ఆ తరువాత ఎం అయ్యిందో  కూడా గుర్తులేదు. కళ్ళు తెరిచే సరికి hospital లో ఉన్నాను. ఇప్పుడిప్పుడే normal అవుతున్న,కానీ ఎందుకో స్కూల్ కి రాకుండా వుండలేకపోయా " అంది. 

తను అలా చెప్పేసరికి మిగిలిన అన్ని విషయాలు మర్చిపోయాను తనకేమైనాఅయితే నేను ఎం అయ్యి పోతానో అన్నఒక్క విషయమే ఆలోచించాను.  ఇప్పుడు బాగానే వున్నావు కదా అయినా ఆలా ఎందుకు అయ్యింది ఏమైనా problem ఆ అని చాలా tension పడుతూ అడిగాను. 

తను ఇంకా ఎదో అనేలోపే మా viceprincipal sir పిలుస్తున్నారని నన్ను,మా ఇద్దరి friends ని peon   వచ్చి పిలిచాడు.  తను మాటలు మధ్యలోనే ఆపేసింది.  వేగంగా వెళ్లి వచ్చేయ్యార నీతో చాలా మాట్లాడాలి అంది. నన్ను ఎందుకు పిలిచారు అనుకుంటుందో ఏమో గాని తను మాత్రం ఆ మాట నవ్వుతూనే చెప్పింది.

నాకు మాత్రం tension start అయ్యింది. School లో అందరికన్నా ఆ sir ఏఏ చాలా strict. అందరు గాలి పీల్చి బతికితే అతను rules పీల్చి బతుకుతారని అందరు చెప్పుకుంటారు. ఎం అవుతుందో అని చాలా tension పడుతూ, మా  ముగ్గురం sir  ఎం అడిగితే ఎం చెప్పాలా అని మాట్లాడుకుంటూ sir cabin కి వెళ్ళాం.

 Sir phn లో మాట్లాడుతున్నారు. ఆలా చూస్తూ బయటే నిలబడ్డాం. Sir లోపలకి రమ్మని సైగ చేసారు. ముగ్గురం ఎదో జైలు లో ఖైదీల లాగా చేతులు కట్టుకొని నించున్నాము. మా వెనకనే తను ఎందుకు వచ్చిందో తెలీదు కానీ తను లోనికి వచ్చి మా వైపు చూస్తూ sir దగ్గరగా వెళ్లి నిలబడింది. 

Sir phone పెట్టేసారు. తనకి tablet ఇచ్చివేసుకోమని అన్నారు. నీరసంగా అనిపిస్తే చెప్పు ఇంటికి దిగబెట్టేస్తా అని తనతో అన్నారు. తను " సరే daddy" అంది . నేను విన్నది నేనే నమ్మలేకపోయా తను sir కూతురా??..

(to be continued next Tuesday....)

ENGLISH:

'Words come from him must be praised'

"People who knew me and those who are my acquaintance shall think the same about me and my words. I as a person strongly believe that  there must be a reason behind any word spoken otherwise their value will diminish.

In that case, How could anyone believe that such a thing like theft can I do without a peculiar reason. Yesterday, when my uncle told how we had stolen the ring, every one started blaming me in their own way. 

Some said  that I am  spoiled back with my friends and the others  questioned whether I am learning the same thing at the school. No one even asked me why i had to do that. I know, Even  if they ask me, how foolish it would be to bring her name in the middle and I even couldn't dare to lie that it is for me, all I could do is to move under the shelter of silence. 

But our uncle is working as a teacher in our school. If he shares those things with any of the teacher. What could be happened to me??.  This thought was haunting me inside the then and now. And till now I was unable to figure out how could he knew about the ring. " I was siting under the tree and investing my time on the things happened the day before.

Suddenly our friend running from the other side came and sat next to me. Hey, yesterday I took the ring in your bag when  you were upstairs, and we were playing with it next to your home. In the meantime, the teacher who comes to your home came and asked where we got the ring.

We were afraid of him,  still didn't utter a single word. But our Humpty Dumpty was scared by his words and strong goggle and told him our story of theft imperceptibly. Did he inquire you about it?"he asked doubtfully.

 I was very angry when I heard that.  But when it was all over, what could he do even if I was angry on him, I questioned myself and gone silent. "But as a first thing in the morning he told me to put the ring where it was taken. I just completed the task, and coming from there", i added in an undertone. 

"Do u know, it was more painful to put it back today, than to be at that blamegame,yesterday" ,i said sarcastically. He held my hand saying that it is the time for the class and have to move on from the thought of theft and its guilt. as It was all over, since u put it back."He even doesn't know the reason behind the theft then how can he understand my pain of guilty", my inner voice told it to me.

 However, I went to the class with him. As soon as we stepped into the class she encountered us with the same gentle smile, as she always does.  She even said hi to me.  But I could not talk to her with the guilt that I could not give what she wanted. But I avert my gaze this time.

She followed me to my bench and sat next to me."Hey, don't pout at me for not coming to the school on the Saturday. I couldn't talk to u on that day. I came to school as usually, but suddenly my eyes fell back. I couldn't know what happened next and was in the hospital since I opened my eyes."she said it in an heart thouching emotionally tuned voice.

Her words vanished all those blistering thoughts in my mind. When she said those words I started thinking what would happen to me if something wrong happened to her. The thought melted my heart. I asked whether she knew what had happened to her in a tensed voice.

 Someone from the principal's office interrupted our conversation and asked all two of my friends along with me to come to viceprincipal's cabin immediately as sir want to meet us. She stopped her words in the middle and asked me to come as soon as possible, as she wanted to talk to me a lot many things. She said it with a smile, I don't know what she had thought, the kind of meeting it was. 

But I started feeling nervous, as every one says that vice principal sir is the only person who cannot show any mercy in punishing students.

We three were discussing the questions we're going to face and the answers we need to give, in the midway.

 As we reached the cabin, sir was  having a conversation on the phone. We stared at him from the outside of the cabin, until he gestured to come in. We are standing in the cabin folding hands just as if we are accused in a serious criminal offense. 

I don't the reason, but as soon as we entered the cabin my friend had come into the cabin and went on to sir watching us with a smile. After finishing the call he had given her a tablet and asked whether it is ok with her health or not. 

He told her that if she wanted he would drop her home. She replied, "don't worry dad, I am ok". Those words were revolving across the room as if she said them a hundred of times. I couldn't believe my ears, how can she call him dad???..

(to be continued next Tuesday....)

HINDI(translation):

" शब्दों से उसकी प्रशंसा की जानी चाहिए "

" जो लोग मुझे जानते हैं और जो मुझसे परिचित हैं, वे मेरे और मेरे शब्दों के बारे में ऐसा ही सोचते हैं। मेरी भावना यह है कि किसी भी शब्द के बोलने के पीछे एक कारण होना चाहिए या उस शब्द का मूल्य कम हो जाएगा। बात करने के लिए एक कारण की तलाश में मैं बिना किसी कारण के चोरी करने के लिए तैयार था कि कोई कैसे विश्वास कर सकता है। 

 कल चाचा, जब हमने उन्हें अंगूठी निकालने का तरीका बताया, तो उन्होंने घर पर एक-एक करके बात की।  एक यह है कि आप अपने दोस्तों के साथ वापस खराब हो जाते हैं, दूसरा यह है कि आपको अपने स्कूल में ऐसी ही चीजें सिखाई जा रही हैं।  किसी ने भी नहीं पूछा कि उन्हें ऐसा क्यों करना पड़ा।  हालांकि, अगर वे पूछते हैं, तो वह कहेगा कि उसने खुद के लिए यह किया है, कि वह झूठ भी नहीं बोल सकता कि यह मेरे लिए था, और वह हमेशा की तरह चुप रहेगा।  जो कुछ हो रहा है, उनकी कल्पना को जाने देना। 

 लेकिन हमारे चाचा हमारे स्कूल में शिक्षक के रूप में काम कर रहे हैं।  अगर कहा जाए तो सर लीवरैना एम होंगे।  यह बहुत डरावना है जो क्या है।  मुझे समझ नहीं आ रहा है कि मेरे चाचा को इस बारे में कैसे पता था।",मैं स्कूल की सोच के रास्ते पर एक पेड़ से बैठा था। अचानक दूसरी तरफ से चल रहा हमारा फ्रैंड दौड़ता हुआ आया और मेरे बगल में बैठ गया।

  रे!  कल जब आप ऊपर थे तब बैगलो के साथ रिंग बजाने के लिए ईवीजी आपको ले गई।  हम सभी आपके घर के बगल में खेलते थे। इस बीच, आपके घर में रहने वाले साहब आए और पूछा कि अंगूठी कहाँ है।  हम कभी भी मृदुभाषी नहीं रहे हैं, लेकिन वह वास्तव में हमसे डरा हुआ है, और वह हमें घूर रहा है, और वह आपको यह बताने के लिए भीख माँग रहा है कि हमने यह कैसे किया। "

 जिसे सुनकर मुझे बहुत गुस्सा आया।  लेकिन जब यह सब खत्म हो गया, तो उन्होंने यह नहीं कहा कि उन्हें नहीं लगता था कि कोप्पडी उनके लिए उपयोगी है।  "लेकिन मृग ने मुझसे कहा कि वह अंगूठी ले जाए जहां इसे ले जाया गया था। भले ही यह अब आ रहा है, लेकिन इसे कल की तुलना में आज वहाँ लगाने के लिए अधिक दर्दनाक है।"

  मेरे हाथ क्यों न लें कि प्रोलम हल किया गया शब्द, class  के लिए समय होगा जहां टेसेमो जहां रॉ पीड़ित है उसे कहा जाता है।  हालांकि, मैं वादी के साथ सीएलएस के पास गया, जिसने मुझे नहीं सोचा था कि मैं समझ सकता हूं कि मैंने अंगूठी क्यों पहनी थी और अगर वह जानता था कि वह अब क्यों महसूस कर रहा है।

 जैसे ही हमने class में कदम रखा, वह हमेशा की तरह गाला मुस्कान के साथ हमारे सामने आया।  उसने भी मुझे हाय कहा।  लेकिन वह उससे अपराधबोध के साथ बात नहीं कर सकता था कि वह वह नहीं दे सकता था जो वह उसके लिए चाहता था।  आमने-सामने जाकर खाना और हमारी बेंच पर बैठना।  अलीगावा ने आपको नहीं बताया कि वह मेरे पीछे क्यों आया और मेरे बगल में बैठे अगले स्कूल में नहीं आया।  जब मैंने अपनी आँखें खोलीं तो मैं अस्पताल में था।

 जब उन्होंने कहा कि मैं अन्य सभी चीजों को भूल गया हूं लेकिन मुझे आश्चर्य है कि क्या मैं एम बन सकता हूं।  मैंने बहुत टेंशन के साथ पूछा कि अब ठीक है या नहीं।  हमारे दो दोस्त आए और मुझे फोन करके कहा कि हमारे वाइस प्रिंसिपल सर अभी भी उन्हें कुछ कह रहे हैं।  वह बातचीत के बीच में ही रुक गया और तेजी से आगे बढ़ा और कहा कि उसे आपसे बहुत बात करने की जरूरत है। 

 वह जो भी सोचती है मुझे बुलाती है, उसने मुस्कराते हुए कहा।  लेकिन मेरे लिए तनाव शुरू हो गया।  वह साहब स्कूल में किसी और की तुलना में बहुत सख्त हैं।  हर कोई कहता है कि अगर हर कोई सांस लेगा, तो वह सांस लेगा। बहुत तनाव के साथ कि क्या चल रहा था, हम तीनों सर केबिन में गए, उससे पूछा कि क्या कहना है अगर वह पूछे। 

 सर phone में बोल रहे हैं।  हम बाहर की तरह खड़े थे।  सर ने अंदर आने का इशारा किया।  हम तीनों किसी जेल में कैदियों की तरह हाथ पकड़ रहे हैं।  मुझे नहीं पता कि वह हमारे पीछे क्यों आया था लेकिन उसने अंदर आकर हमें देखा कि सर करीब गए और खड़े रहे।  सर phone  उसे टैबलेट देने के लिए कहा गया।  अगर उसे सुस्ती महसूस हो तो उसे घर जाने के लिए कहें।  उन्होंने कहा "ओके डैडी"।  क्या मैं विश्वास नहीं कर सकता कि मैंने क्या सुना, श्रीमान सर बेटी ??

(to be continued next Tuesday....)

                   

collision of shock and pain(#11 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

ఏ విషయం గురించి అయితే నన్ను నేను అన్ని వందల సార్లు ప్రశ్నించుకున్నానో, ఏ  వస్తువు కోసం అయితే నాలో నాకు నచ్చినవి కూడా పక్కన పెట్టేసి మరి ఆలోచించనో, తనకు  దేనిని ఇవ్వడానికైతే అంతలా  తహతహలాడానో ఆ ring ని, నాకు నేనుగా, ఎక్కడ తీసానో అక్కడే పెట్టేయవలసి వస్తుందని నేను అస్సలు ఊహించనే లేదు.

అసలు ఎం జరిగిందో ఎలా జరిగిందో నాకే అర్ధం కాలేదు. ఆ రోజు మేము,  అంత కష్టపడి  తీసుకొచ్చిన  ringని జాగర్తగా  ఇంటికి తీసుకోని వెళ్ళాను. రాత్రంతా ఆలోచిస్తూనే వున్నాను. రేపు తనకి ఎం చెప్పి ఆ ring ఇవ్వాలా అని.

తన కోసం ఇలా  చేశా అని నిజం చెప్పాలా, లేదంటే ఎక్కడైన కొని తెచ్చా అని అబద్దం చెప్పలా. నన్ను నేను అంటే,  రాముడు, కృష్ణుడు అని ఎదో చెప్పేసి convince చేసేసుకున్న కానీ తనకి ఎలా చెప్పాలి, తనని ఎలా convince చెయ్యాలి. నాకు నేను చెప్పుకున్నట్టు  ప్రేమ లో ఇలాంటివి అన్ని మాములే అని చెప్పడానికి,  నేను ప్రేమిస్తున్నాను అన్న విషయమే తనకి  ఇంక చెప్పలేదు.

ఒక వేల నిజం చెప్పేసానే అనుకో తను తనకోసం దొంగతనం చేశా అని positive గా తీసుకుంటుందా, లేదంటే నువ్వు దొంగతనం చెయ్యడమేంటి, ని నుంచి  ఇలాంటి పనులు నేను అస్సలు expect చెయ్యలేదు అని చేసిన  దానిలో negative మాత్రమే చూస్తుందా.

లేదులే తనకు నేనంటే చాలా ఇష్టం ఎందుకు అని అడిగితే చెప్పాలేనంత, ఎంత అని అడిగితే చూపించలేనంత. ప్రపంచం అంతా  ఎదురుగ నిలబడి, నేను తప్పుచేశా  అన్నా సరే తను నాకోసం నిలబడగలిగేటంత. ఆ ring ని పట్టుకొని దానిలో తనని చూస్తూ హాయిగా పాడుకోవాలసిన రాత్రిని తన కోసం ఆలోచిస్తు గడిపేసా.

చాలా excited గా school కి వెళ్లిన నాకు, ఒక sad news welcome చెప్పింది. తను class లో కనిపించలేదు. వెళ్లి వాళ్ళ friends ని అడిగాను. తను school కి వచ్చిందని,  కానీ ఎందుకో sudden గా కళ్ళు తిరిగి పడిపోయిందని చెప్పారు. ఏమైంది అని అడిగితే,  వాళ్ళకి తెలియదని చెప్పారు.

 అప్పటిదాకా ఉన్న excitement అంత గాలిలో కలిసిపోయింది. చాలా దిగులు పడుతూ తనకేమయ్యి వుంటుందా అని ఆలోచిస్తూ ఉన్నాను. నేను కూర్చున్న bench వైపు కిటికీ లోనుంచి ఏ చిన్న అలికిడి వినిపించినా తనేనెమో అని చాలా ఆత్రుతగా చూసేవాడిని,  కాదని తెలిసిన ప్రతిసారి గుండెల్లో ఎవరో సూదులతో గుచ్చుతున్నంత  pain అనిపించేది. 

ఎం అయ్యిందో తెలీదు తను ఎలా ఉందొ తెలీదు. ఆ రోజు అంతా,  ఆలా ఆ కిటికీ వైపే చూస్తూ కూర్చున్న. School విడిచి పెట్టగానే పరుగు పరుగున వాళ్ళ ఇంటికి వెళ్ళాను. ఇంట్లో వాళ్ల అమ్మ గారు మాత్రమే వున్నారు. నేను తన classmate ని అని తనకి ఎలా ఉందొ,  ఎం  అయ్యిందో చూద్దాం అని వచ్చా అని చెప్పాను. 

తను ఇంట్లో లేదని hospital కి తీసుకువెళ్లారని ఆవిడ కూడా ఇప్పుడు అక్కడికే వెళ్తున్నారని చెప్పారు. కుడా  వెళ్దాం అనుకున్న గాని hospital కి తీసుకెళ్ళేటంతగా ఎం జరిగిందో,  తనని అక్కడ ఆలా చూసి నేను తట్టుకో గలనో లేదో అని చాలా  బయమేసింది. అందుకే తను ఇంటికి వచ్చాక మళ్ళీ వస్తా అని చెప్పి వచ్చేసాను.

ఆ తరువాత రోజు ఆదివారం, ఎప్పటిలాగనే ఇంట్లో అందరం కాఫీ తాగుతూ మాట్లాడుకుంటున్నాం. అందరు చాలా ఆనందంగా వాళ్ళ రోజులో జరిగిన విశేషాలు చెప్తూ నవ్వుతు నవ్విస్తూ వున్నారు.నేను మాత్రం,  నిన్న తనని చూడడానికి వెళ్ళినా  బాగున్ను అన్న ఆవేదన, తనకి బాగానే ఉందొ లేదో అన్న ఆలోచనల మధ్య సతమతమైపోతున్నాను.

చుట్టూ ఎంత మంది ఉన్న,  చుట్టూ పక్కల ఎం అవుతున్న,  మనసు మాత్రం తనకు నచ్చిన వారి గురించి మాత్రమే  ఆలోచిస్తుంది. నేను ఆలా చాలా dull గా  ఉండడం గమనించిన అమ్మ, బయటకు వెళ్లి ఆడుకో మని చెప్పింది. మనసేం అంత బాగా లేదని, ఆడుకోవడానికి interest రావడం లేదని చెప్పాను.

 Sudden గా మా మామయ్య, వాడి  bag లో ఒక   ring ఉంటది తీసి ఇవ్వు interest వస్తాది అని అమ్మతో అన్నాడు.  ఒక్కసారిగా ఎవ్వరో చంపమీద చళ్ళు మనిపించినట్టుగా తుళ్లూపడ్డాను. తనకి ఆ విషయం ఎలా తెలిసిందో అర్ధం కాలేదు. అందరు మా మామ్మయ్య వైపే చూస్తున్నారు తరువాత ఎం చెప్తాడా అని. ఎం జరుగుతుందో అర్ధం కాక వొళ్ళంతా  చెమటలు పట్టేసాయి.

(to be continued next Tuesday......)

ENGLISH:

I wasn't imagined that the ring, for which I had to question myself for hundreds of times, for which I had to put all my favorite things that I like in myself aside, for which I had to put a lot of struggle, has to be put at the same place where I took it. 

I couldn't understand, how things happened. I could remember the day I took that ring and come home thinking that what reason has to be told to her, such that she will not refuse the ring. 

I could convince my self that I was right when I robbed it, saying unimaginable things are more memorable but how could I,  convince her. That is the question that has been wandering inside my mind, all night. 

What could happen if she doesn't like the truth that I have stolen something for her, what could have happened to me if she no longer wants to be my friend??. The debate with my self becoming hot as time passes.

 But, I know her, I know how much she loves me, I know how she sees things that are given by me. I know, She senses love before the underling truth of robbery. 

So, the next day I went to the school with an excitement that is unexplainable. But unfortunately, I came across a piece of bad news that took that out. She was not there in the class when I entered. I asked her friends about her whereabouts. They told me that she came to the school that day but suddenly her eyes fell back. I asked them whether they know the reason behind it. They said they don't know about it.

 I  was motionless, senseless, and feeling the heavyweight on my heart after listening to it. Every time, when I hear a small squeal near the window, I turn thinking it would be her gesture. But, each and every time I failed to see her there, my pain increased as if someone stabbed into my heart. The whole day I sat looking into that window for her to arrive. 

As soon as the bell rang I rushed to her home just to witness there was no one in the home except her mother. I introduced my self as her classmate and asked her for her whereabouts. 

She said she was taken to the hospital and she was on her way to that hospital. At first, I thought I could go with her mother but as soon as I realized that I could be emotional by watching her in the hospital and said to her mother that I will come again once she was home and I went home uncontented.

 The next day was Sunday, as usually everyone in the home was drinking coffee and enjoying themselves,  sharing everything that had happened on their previous day. I couldn't feel the pleasure in their words as I was thinking about her whereabouts.

As anyone can expect what could happen the next, My mother noticed me being like that and asked me to go out and play. " I am not feeling good and not even feeling interested to play," I said firmly. 

But as soon as I finished my words, my mama said to mother "give the ring hiding in his bag, he will regain his interest". Suddenly, I felt as if someone had slapped me hard. I didn't understand how he knew that. As expected, Sweat began to seep from my forehead...

(to be continued next Tuesday......)

HINDI(translation):

मैंने अपने आप से किसी भी विषय के बारे में सैकड़ों बार पूछा ... मैंने कभी नहीं सोचा था कि मुझे वह अंगूठी डालनी होगी जहां मैंने इसे लिया था, खुद को, किसी भी वस्तु के लिए, भले ही मैंने जो कुछ भी पसंद किया है, उसके बारे में सोचा और उसके बारे में सोचने के लिए उत्सुक था।

 मैं खुद नहीं समझ पा रहा था कि वास्तविक एम कैसे हुआ।  उस दिन, मैं रिंग नहीं ले गया था कि हम इतनी मेहनत से लाए थे।  मैं सारी रात सोचता रहा।  अगर वह अब कनेक्शन में अवशोषित नहीं है, तो उससे अच्छे से पूछें। यह सच बताने के लिए कि उसने यह अपने लिए किया है, या झूठ बोलने के लिए कि उसने इसे कहीं खरीदा है।

  मैंने अपने आप को कुछ कहकर आश्वस्त किया है कि मैं भगवान, कृष्ण हूं लेकिन उसे कैसे बताऊं, कैसे मनाऊं।  मुझे यह बताने के लिए कि प्यार में इस तरह की सभी चीजें सामान्य हैं, मैंने अभी तक उसे नहीं बताया है कि मैं उससे प्यार करता हूं।

 क्या चेसिना केवल इसमें नकारात्मक देखती है, क्या वह इसे एक सकारात्मक के रूप में लेती है कि उसने एक हजार सत्य चुरा लिए हैं, या क्या आप चोरी कर रहे हैं, कि मुझे आपसे ऐसी चीजों की बिल्कुल भी उम्मीद नहीं थी?

 यदि नहीं, तो वह यह नहीं कह सकता कि वह मुझे क्यों पसंद करता है, वह यह नहीं दिखा सकता कि वह कितना पूछता है।  पूरी दुनिया मेरे सामने खड़ी थी, भले ही मैं गलत था कि अन्ना मेरे लिए खड़ा हो सकता है।  अंगूठी को पकड़ें और उसमें उसे देखें और आराम से गाने के लिए अपने आप को सोचने के लिए रात बिताएं।

 मैं बहुत उत्साहित स्कूल गया, एक दुखद समाचार का स्वागत है।  वह कक्षा में उपस्थित नहीं हुआ।  मैंने जाकर उनकी फ्राड पूछी।  उसने कहा कि वह स्कूल आया था, लेकिन अचानक उसकी आँखें वापस आ गईं।  जब पूछा गया कि क्या हुआ, तो उन्होंने कहा कि वे नहीं जानते।  तब तक जो उत्साह था, वह हवा में इतना था।  मैं बहुत चिंतित और सोच रहा था कि क्या मुझे अकेला होना चाहिए। 

 जब भी मैं बेंच पर बैठा था, खिड़की की तरफ से एक छोटी सी चीख सुनाई दे रही थी, मैं यह देखने के लिए बहुत उत्सुक था कि अगर यह मैं हूं, तो ऐसा महसूस हो रहा था कि कोई हर बार मुझे सुई से दिल में चुरा रहा है, मुझे पता था कि यह मैं नहीं था।  मुझे नहीं पता कि क्या हुआ।

 मुझे नहीं पता कि वह कैसा है।  दिन भर खिड़की से बाहर घूर कर बैठे रहे।  जैसे ही मैंने स्कूल छोड़ा मैं रन पर उनके घर गया।  उनकी मां घर में अकेली हैं।  मैंने अपने सहपाठी को बुलाया और उसे आने के लिए कहा और देखा कि वह कैसा था।  

उन्होंने कहा कि वह घर पर नहीं थे और उन्हें अस्पताल ले जाया गया था और वह भी अब वहां जा रहे थे।  वह इतना डर ​​गई थी कि उसने सोचा कि वह मुझे अस्पताल ले जा सकती है, यह सोचकर कि क्या मैं उसे वहां देखने के लिए सहन कर सकती हूं।  इसलिए मैं उसे घर आने पर वापस आने के लिए कहता रहा।

 अगले दिन रविवार था, और हमेशा की तरह घर में सभी लोग कॉफी पी रहे थे और बातें कर रहे थे।  हर कोई अपने दिन की खबर सुनकर बहुत खुश और हँस रहा था।  दूसरी ओर, नेनु को यह सोचकर छोड़ दिया गया कि अगर कल उसे देखने जाना अच्छा था, तो वह ठीक है।

 चारों ओर इतने सारे लोगों के साथ, मन केवल उन लोगों के बारे में सोचता है जो इसे पसंद करते हैं।  मेरी माँ ने देखा कि मैं बहुत सुस्त थी और मुझे कहा था कि बाहर जाकर खेलो।  मैंने उनसे कहा कि मुझे अच्छा नहीं लग रहा था और मुझे खेलने में कोई दिलचस्पी नहीं थी। 

 अचानक हमारे चाचा ने अपने बैग में एक अंगूठी का इस्तेमाल किया और अम्मा से कहा कि इसे बाहर निकालना दिलचस्प होगा।  अचानक मुझे लगा जैसे किसी ने मुझे गाल पर थप्पड़ मार दिया हो।  उसे समझ नहीं आ रहा था कि उसे कैसे पता चले।  हर कोई हमारे चाचा को देख रहा है।  मुझे समझ नहीं आ रहा है कि क्या चल रहा है, सबको पसीना आ रहा है ...।

(to be continued next Tuesday......)

                   

an attempt to impress(#10 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

నా చుట్టూ ఉన్న ప్రపంచంలో,  ప్రతి వస్తువు లోను అందాన్ని వెతుక్కోనే నాకు, ఆ రోజు ఎంతో అందమైన ప్రకృతి కూడా చాలా సాదాగా కనిపించింది. చల్లని గాలి లో కూడా  చెమటలు పట్టేసాయి. ఎన్నో అల్లర్లలో కూడా గుండె,  చెవులకు వినిపించేంత గట్టిగ కొట్టుకుంటుంది. 

School అయ్యిపోయాక,  వేస్తున్న ఒక్కో అడుగు,   మనసులో  ఒక్కో ప్రశ్నను  రేపుతు వచ్చింది.వంద సార్లు ఆలోచించకైనా గట్టిగ అబద్దం చెప్పాలేని నేను, తప్పు అనే మాటకే దొరకకుండా తప్పించుకు తిరిగే నేను, ఏకంగా దొంగతనానికి  సిద్ధం కావడం ఏంటి??. అది తప్పు అని తెలిసిన ఇంకా చెయ్యాలనుకోవడం ఏంటి??. 

ప్రేమ కోసం,  ప్రేమించిన అమ్మాయి కోసం నాలో నాకు నచ్చినవన్ని పక్కన పెట్టి మరి ఆలోచించడం ఏంటి??. సమాధానం తెలిసిన సమర్ధించుకోలేని  ప్రశ్నలవి. కానీ ఎందుకో మనసు ఈ పనిని ఇష్టంగా చేస్తుందనిపించింది. కళ్ళు మూసుకొని ఒక్కసారి ఆ మనసు తరుపునుంచి  ఆలోచించడానికి ప్రయత్నించాను.

 ఆ ring తో ఆడుకుంటు సంతోషపడుతున్న తన చిరునవ్వు కనిపించింది. తన కోసం ఏదైనా చెయ్యాలన్న ఆశ నన్ను ఇంత వరకు తీసుకువచింది అంటే ఆ ఆశ ఎంత గొప్పదై ఉండాలి. తనంటే నాకు  ఇష్టం అని తెలుసు. ప్రేమని తెలుసు కానీ తన కోసం నాలో నాకు నచ్చినవి కూడా వదులుకునెంత ఇష్టం అని ఇప్పుడు ఇప్పుడే తెలుస్తుంది. 

అయినా రుక్మిణి ని ఎత్తుకెళ్ళి నప్పుడు శ్రీకృష్ణుడు ఆలోచించడా!,శివ ధనస్సు విరిచినప్పుడు శ్రీరాముడు ఆలోచించాడా!, నేను ఇప్పుడు ఆలోచించడానికి. వాళ్ళు చేసింది తప్పు కానప్పుడు నేను చేసేది కూడా తప్పు కాదు.వాళ్ళది ప్రేమ అయితే  నాది కూడా ప్రేమే. 

నాన్న చిన్నప్పుడు చెప్పిన కథలలోని ప్రేమ నా గుప్పెడంత గుండెల్లో దైర్యం నింపింది. నా ప్రేమ లోని నిజాన్ని, దానివళ్ళ పొందుతున్న అనుభూతినీ నా మనసుకు తెలిసేలా చేసింది.

అనుకున్న విదంగానే నా ఇద్దరి friendsతో ground లో అడుగు పెట్టాను. ఎప్పటిలాగానే Ground అంతా, ఆడుకుంటున్న పిల్లల తో సందడిగావుంది. ముగ్గురం ఒకరి ముఖం ఒకరు చూసుకుంటూ నడుస్తూ వెళ్తున్నాం. వాళ్ళు చాలా భయపడుతున్నట్టు అనిపించింది. ఇద్దర్ని పిలిచి ఎం పరవాలేదు అన్నటుగా సైగ చేసి ఒక చిన్న నవ్వు నవ్వాను.

ఎదుటవారి గుండెల్లో దైర్యం నింపడానికి మాటలే అవసరం లేదు ఒక చక్కని చిరునవ్వు చాలు అనిపించింది. Plan ని అమలుచెయ్యడం మొదలు పెట్టాం.అప్పటిదాకా  పక్క పక్కనే నడుస్తున్న మేము  ఒకరి తో ఇంకొకరికి సంబంధమే లేనట్టుగా విడిపోయి ఒకరి తరువాత ఇంకొకరుగా నడుచుకుంటూ వెళ్ళాం.

నిన్న తను వెళ్లిన pole దగ్గరే కొన్ని rings పడేసి వున్నాయి. నెమ్మదిగా నడుచుకుంటూ pole కి దగ్గరగా వెళ్తున్నాము. ఆ pole దగ్గరగా చేరుకోగానే మా ముగ్గురులో ముందు వెళ్తున్న వాడు ఒక్కసారిగా కిందకు ఒంగి ఓ ring తీసుకొని వెనక్కి తిరగ కుండానే  మా వైపుగా విసిరాడు. 

అప్పటికే రెండో వాడి bag open చేసి పెట్టాం. మొదటి వాడు విసిరిన ring రెండోవాడ్ని దాటుతుండగానే నేను ఒక్కసారిగా పరిగెత్తు కుంటూ వెళ్లి దానిని పట్టుకొని  ఆ తెరిచివున్న bag లో పడేసి అదే speed తో ముందు వెళ్తున్న వాడి దగ్గరకు వెళ్ళిపోయాను.

 అసలా ఏమి జారగానే జరగనట్టు మా ఇద్దరం ఆలా నడుచుకుంటూ school బయటకు వచ్చేసాం. కాసేపటికి ఆ ముడోవాడు నిదానంగా బయటకు నడుచుకు వచ్చేసాడు.

 చుట్టూ వందల మంది వున్నపుడు ఎవ్వరు చూడని సమయం చూసి దానిని తియ్యడం చాలా కష్టం, అందుకే చేసిన వారికి  చేసినట్టే  తెలియకుండా, ఆలోచించడానికి అవకాశమే లేకుండా  ఒక్క క్షణం లో అంత జరిగిపోవాలి అనుకున్నాం అలానే చేయగలిగాం కూడా.. road మీదకొచ్చేసాక ఎదో ప్రపంచాన్ని గెలిచేశామన్నంత ఆనందం తో ఇళ్లకు చేరుకున్నాం. కానీ అనుకోని విదంగా ఆ ring తనకు ఇవ్వక ముందే... 

(to be continued next Tuesday....)

ENGLISH:

For me, as a person who always searches for the beauty in the things present around seemed that most charismatic beauty of that evening,  so plain. I was literally sweating in the cold breeze. Even in the massive crowd of students leaving the school and their noise, I could hear my heart beating so hard.

For a person like me who even after thinking hundreds of times, can hardly lie. And for a person like me who hates to be in an event of suspicion. It's hard to believe that I am going to steal something, even after knowing that it is wrong. 

These thoughts started to occupy the space in my mind. I couldn't leave them behind and move forwards. But still, my heart was in the pleasure of doing something for the one it fell for. So, I closed my eyes and stood still, right where I was, eavesdropping on my heart's words.

I can imagine the happiness on her face playing with the ring. My heart started playing its role. If my wish to do something for her can move me to this instinct, how strong that wish should be. 

I know I like her. I love her. but loving to the extent where I could leave the things those I love in my self behind and moving for her was unimaginable.as  it was said, "un imaginary things happened to us would be more memorable". now, I started to experience it, and unknowingly started to move forward.

As planned before, I stepped on the playground with two of my friends. The playground, as usual, bustling with the children playing around. We started walking looking into others' faces. 

They seemed to be very scared. I called the two and gestured as if it was all okay and signaled them with a smile. It is not the words we speak but the smile we have can really help to fill some one's heart.

 We started executing our plan.  Till then, we were just walking together but started spreading ourselves and started walking one after the other as if we are watching each of us for the first time in our life. We walked towards the pole, where she had found the ring the day before.

We had seen a few rings near the pole.

We started walking slowly and get closer to the pole. As soon as the one going before the other two reached the pole, all of a sudden bent down took a ring, and threw it back without even facing back.

 As we have happened to open the bag of the second person earlier, I started running to catch the ring that was almost passed ahead of the second one and put it into the bag. At the same pace, I reached the first one and we started walking so smoothly as if nothing happened. 

We came out of the school courtyard with a smile filled with confidence that can only be seen on a face who really conquered the world.

In a crowd of hundreds of children, it's hard to figure out the right time to steal something without them being mindful of it.so we thought to execute our plan just in a blink of an eye, we could do as we thought. But I could never think of happening this before giving it to her.

As the first one passed the tossed ring, I ran into it, grabbed it, and dropped it in the open bag, and walked to the front with the same speed. The two of us walked out of the school as if nothing had actually happened latter we slowly walked out for a while. 

When there are hundreds of people around, it becomes very difficult to see the time and pick it up without knowing to anyone, so we thought it should have happened in a single moment without even having a chance to think.

But I never thought this would happen before the ring was given to her.

(to be continued next Tuesday....)

HINDI(translation):

मेरे आस-पास की दुनिया में, हर वस्तु में सुंदरता की तलाश, यहां तक ​​कि उस दिन की सबसे सुंदर प्रकृति इतनी सादे लग रही थी।

 ठंडी हवा में भी पसीना। कई दंगों में भी, दिल उतना ही धड़कता है जितना कि कानों में सुना जा सकता है। 

स्कूल के बाद, मैं जो भी कदम उठाता हूं, हर सवाल कल मेरे दिमाग में आता है।  मैं और क्या करना चाहता हूँ ?? प्यार के लिए, जिस लड़की से मैं प्यार करता हूँ उसके लिए, जो चीज़ मुझे खुद में पसंद है उसे एक तरफ रख कर फिर से सोचने की क्या ज़रूरत है?  उनकी मुस्कुराहट उस रिंग के साथ खेलने में खुश दिखाई दी।

 उसके लिए कुछ करने की उम्मीद मुझे इतनी दूर ले गई है कि आशा कितनी बड़ी हो गई होगी।  मुझे पता है कि मैं खुद को पसंद करता हूं।  मैं प्यार को जानता हूं, लेकिन अब मुझे पता है कि मैं उसके लिए भी उसे पसंद करना चाहता हूं।  

हालाँकि, अगर भगवान कृष्ण सोचते हैं कि रुक्मिणी को उठा लिया जाए या जब भगवान राम को लगता है कि भगवान शिव ने धनास को तोड़ दिया है, तो अब मुझे लगता है कि मेरे लिए यह गलत नहीं है कि उन्होंने वह किया जो गलत नहीं था।

 मेरे पिता द्वारा बताई गई कहानियों के प्यार ने एक बच्चे के रूप में मेरे दिल को साहस से भर दिया।  इसने मेरे मन को मेरे प्यार के तथ्य और उससे होने वाले एहसास से अवगत कराया।

 उम्मीद के मुताबिक मैंने अपने दो दोस्तों के साथ मैदान पर कदम रखा।  ग्राउंड हमेशा की तरह, खेलने वाले बच्चों के साथ हलचल।  हम तीनों एक दूसरे का आमना-सामना करते हुए चल रहे हैं।  वे बहुत डरे हुए लग रहे थे।  मैंने उन दोनों को बुलाया और इशारा किया कि यह ठीक है और एक छोटी सी हंसी दी।

 सामने वाले लोगों के दिलों को भरने के लिए शब्दों की ज़रूरत नहीं थी, एक साफ-सुथरी मुस्कुराहट थी।  हमने योजना को लागू करना शुरू कर दिया। तब तक, हम साथ-साथ चल रहे थे, अलग हो गए जैसे कि हमारा एक-दूसरे से कोई संबंध नहीं है, और एक के बाद एक चला गया। पोल के पास कुछ छल्ले थे जहां वह कल गया था।  हम धीरे-धीरे चलते हैं और ध्रुव के करीब पहुंचते हैं।

  जैसे ही वह पोल के पास पहुंचा, हम तीनों के सामने वाला आदमी अचानक झुक गया, एक अंगूठी ली और उसे बिना पीछे मुड़े वापस फेंक दिया।  हमने पहले ही दूसरा इस्तेमाल किया हुआ बैग खोला है।  जैसा कि पहले आदमी द्वारा फेंकी गई अंगूठी ने दूसरे को पार किया, मैंने एक बार दौड़ा, उसे पकड़ा, खुले बैग में खिसकाया और उसी गति से आगे जाने वाले की ओर चला।  हम दोनों स्कूल से बाहर चले गए जैसे कि वास्तव में कुछ भी नहीं हुआ था।  

उत्तरार्द्ध धीरे-धीरे थोड़ी देर के लिए बाहर चला गया। जब आसपास सैकड़ों लोग होते हैं, तो समय को देखना बहुत मुश्किल हो जाता है और यह जाने बिना कि उन्होंने क्या किया है, इसलिए हमने सोचा कि यह एक ही पल में हुआ होगा, यहां तक ​​कि सोचने का मौका भी नहीं मिला।  .लेकिन उसने कभी नहीं सोचा था कि रिंग को दिए जाने से पहले ऐसा होगा .....

(to be continued next Tuesday....)