a moment of relief (#8 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

"తన పేరు Deepak. తనంటే నాకు చాలా ఇష్టం. అంత కన్న ఎక్కువ ప్రేమ. ఇప్పటి వరకు నా జీవితంలో నాకంటూ మిగిలిన జ్ఞాపకాల్లో ఒక్కటైనా వాడులేకుండా లేదు అంటే నువ్వు  నమ్ముతావా! ఎక్కడ పుట్టాడో ఎప్పుడు పుట్టాడో తెలీదు కానీ వాడు నా life లోకి వచ్చాక మాత్రం నాకోసమే పుట్టాడు అనిపించింది.

తన చుట్టూ ఎంత మంది ఉన్న నాకోసం వెతుకెవాడు. నాతో నే ఉండేవాడు. నేను అడగకుండానే నాకోసం ఎంతో ప్రేమగా  అన్ని చేసి పెట్టేవాడు.

School లో holidays అని చెప్పినప్పుడు అందరు చాలా హ్యాపీగా feel అయ్యేవారు.ఒక్క మా ఇద్దరం తప్ప. ఎందుకంటే ప్రతి holidays లో Deepak వాళ్ళ తాత గారి ఇంటికి వెళ్లేవాడు. వాడు దూరంగా వున్నన్ని రోజులు ఎంత బాధగా ఉన్న, వాడిని మళ్ళీ చూడగానే ఆ బాధ నంత మర్చిపోయే వాడ్ని. ఆ రోజులు మళ్ళీ మళ్ళీ రాకూడదని రోజు దేవుణ్ణి ప్రార్దించే వాడ్ని.

ఈ సారి కూడా ఎప్పటిలాగానే వాళ్ళ తాత గారింటికి  వెళ్ళాడు. వారాలు, రోజులు,  గంటలు లెక్కపెట్టుకొని మరి ఎదురు చూసా! School start అయ్యిపోయిన ఇంకా వాడు ఎందుకు రాలేదో అర్ధం కాలేదు. Class కి రాగానే నా కళ్ళు వాడికోసమే వెతికేవి, నా మనసు వాడు కూర్చునే చోటుకే వెళ్ళేది. వాడి bench లో కూర్చుని వాడికి చెప్పాలనుకున్న మాటలన్నీ ఒక book లో రాసుకునే వాడ్ని.

ఆ రోజు నువ్వు చదివిన కవిత రాసింది, మొన్న  నిన్ను road మీదే వదిలేసి పరుగుతీసింది, ప్రాణం పోతుందేమో అనెంతగా ప్రయత్నించింది వాడికోసమే.

ఏమి చెయ్యలేని నా నిస్సహాయతకు నాకె సిగ్గేసి, ఏమైందో ఎలా అయినా తెలుసుకోవాలని school office room కి వెళ్లి అడిగాను. నేను తనని road మీద చుసిన రోజే TC తీసుకొని వెళ్లిపోయడని చెప్పారు.

రోజు school కి వెళ్లే ముందు వాడు వచ్చాడేమో అని వాళ్ళ ఇంటికెళ్లి చూస్తాను, school అయ్యిపోయాక తను కనిపిస్తాడేమో అని అదే road మీదకెల్లి నించుంటాను. 

ఆలా ఎంత సేపు నించున్న ఆలా ఎన్ని సార్లు వెళ్లి చుసిన వాడు రాడు వాడు అక్కడ ఉండడు అనే నిజం వాడి కోసమే ఎదురుచూస్తున్నా నా మనసుకి ఎలా చెప్పాలి. 

తను నా పక్కన  లేకుండా బతికేస్తున్నాను అనే ఆలోచనే నాకు నచ్చడం లేదు. ఇంకా నిద్ర ఎలా పడుతుంది తినే తిండి లోపలికి ఎలా  వెళ్తుంది.

వాడు మళ్ళీ కనిపించే సరికి నా ఆనందం మళ్ళీ తనతో పాటు తెచ్చేసాడనుకున్న, వున్న ఆనందాన్ని దాన్ని దాచేస్తున్న నా ఆశలని వాడితోనే పట్టుకొని వెళ్ళిపోతాడని అనుకోలేదు.

 తను నాకు  కావలి. మళ్ళీ ఎప్పటిలా తను నాతో మాట్లాడాలి. తనతో పాటు School కి వెళ్ళాలి. ఆడుకోవాలి. నా జీవితంలోనుంచి వాడు తీసుకు వెళ్ళిపోయినా నా ఆనందాన్ని మళ్ళీ  వాడే తీసుకురావాలి"  అంటూ మోకాళ్ల మీద కూర్చొని నా మనసులోనీ కష్టం  బయటకు వచ్చేలా నా Deepak మీద నాకున్న ప్రేమ తనకు తెలిసేలా నాలో నేను  కుమిలిపోతూ తనకు నా బాధ చెప్పుకున్నాను.

 తన కళ్ళలో నీళ్లు రావడం నేను చూసాను. కానీ నాకు దైర్యం చెప్పాలని,  తన బాధని తన కళ్ళ దగ్గరే ఆపేసింది. నా దగ్గరకు వచ్చి నా భుజం మీద చేతులు వేసి నా గుండెకు తన గుండె చప్పుడు తెలిసేలా, తను తీసుకుంటున్న శ్వాస  నా చెవులలో ప్రతిధ్వనించేలా, రెండు తనువులకు ఒకటే ప్రాణం అనిపించేలా నన్ను తన మనసుకి  హత్తుకుంది. నా వీపు మీద నిమురుతూ నాకు తను వుంది అంటూ  దైర్యం చెప్పింది.

 తనని అలానే పట్టుకొని ఎంత సేపు ఏడ్చానో నాకే తెలియదు. కానీ ఒకటి మాత్రం నిజం లోకమంత తిరిగి అలసట తో వచ్చిన గువ్వకి గూటిలో ఉన్న తన అమ్మ ఒడిలో పడుకున్నప్పుడు ఎంత ఉపశమనం కలుగుతుందో తన కౌగిలిలో ఓదిగిపోయిన నాకు,  అంతే ఉపశమనం కలిగిందని చెప్పడం చాలా తక్కువే అవుతుంది.

ఒక్క సారిగా నా జీవితంలోనీ కష్టాలన్నీ తమకు తాముగా వెనక్కి వెళ్లిపోతున్నట్టుగా, నేను చుసిన సంతోషాలన్ని ఆ ఒక్క  క్షణం ముందు, చిన్న బోతునట్టుగా అనిపించింది. తను ముందుగా చెప్పినట్టు గానే నాకు ఒంటరి తనానికి మధ్య చాలా దూరం పెంచేసింది.....


(to be continued next Tuesday....)

ENGLISH:

"Deepak is his name. The one who I like and love more than anything in this world. I don’t know whether you could believe it or not, but throughout my life, there is not even a single memory I could able to make in his absence. I don't know when and where he was born, but the day he came into my life, I felt that he was born for me, to fill my life with heavenly delight. 

   He is the one who searches for me, even in the immense crowd. He is the one who always loves to be my companion and he is the one who fulfills all my needs without even being asked for.

   When the vacation was announced in the school, it seemed to be very happy and excited for everyone except for Deepak and me. Because in every vacation Deepak used to go to his grandfather’s house. All those days would be so salty for me. But the day when he returns back, I would forget all the pain that I suffered so long. I pray each day to not let those days to get repeated in my life.

    This time, like always, he went to his grandfather's house. I waited for him counting days after days.

I felt so absurd when the School was started, yet he did not come to see me. All my dreams with him went in vain. When I reach the classroom door, my eyes always search for him. My heart hoped for his existence in the class. I wrote in my book, all my feelings that I wanted to share with him. I couldn’t find more ways to reduce my pain.

   The poem you read that day, the hasty run I took by leaving you on that road, the struggle I took at the cost of my life, all those are the holy deeds I took in reaching him. 

With all my ridiculous helplessness that I could not find anything about him, I went to the school office room to find the reason for his absence. I came to know that he left the school by taking his TC on the same day, I see him on the road.

   Every day while going to school, I used to stare at his house and in the evening, I used to stand on the road, in the hope to see him.

But how could I able to say it to my heart that the person, it is searching for and the one it is waiting for will not be back again. 

    If I was not able to digest his absence in my life, then how could I even eat and sleep happily? The moment I saw him again, I felt that all my happiness would come back to me. But I couldn’t expect that he would take all my little hope along with him. But still, I want him, I want to go to school with him, I want to play with him and I want him to bring back all my happiness that he had taken out of my life, himself."

I said with her with a bleeding heart. I sat down on my knees; tears started rolling from my eyes. I confessed her all my pain with a discontented heart. I could sense her tears too, but she concealed all her grief in an aspiration to let me hold my courage. 

She came to me, put her hands on my shoulders, and wrapped her hands around me just like a mother soothing her child’s pain.

I don’t know how many hours had passed away looking into her deep merciful eyes.

At that moment, I felt as if all my blissful days have started moving away from me, all my griefs could lose their identity before the relief I was getting at that moment.

(to be continued next Tuesday....)

HINDI(TRANSLATION):

उसका नाम DEEPAK है।  मै उसे बोहुत पसंद करता हूँ।  इतना प्यार।  क्या आप मानते हैं कि मैंने अपने जीवन में अब तक किसी भी अन्य यादों का उपयोग नहीं किया है!  मुझे नहीं पता कि वह कहां और कब पैदा हुआ था लेकिन वह मेरे जीवन में आया और मेरे लिए पैदा हुआ।

 मेरे लिए देख रहे हैं कि उसके आसपास कितने लोग हैं।  वह मेरे साथ था।  वह बिना पूछे मेरे लिए बहुत प्यारा इंसान है।

 जब आप स्कूल में छुट्टियां कहते हैं, तो हर कोई बहुत खुश महसूस करेगा।  हमारे दो को छोड़कर।  क्योंकि डीपैक के दादा हर छुट्टी पर घर जाते थे।  वह कितने दिनों से दूर है, वह दर्द जो वह फिर से देखता है और इसके बारे में भूल जाता है।  दिन भगवान से प्रार्थना कर रहा है कि वह दिन फिर न आए।

 इस बार, हमेशा की तरह, उनके दादा घर गए थे।  सप्ताह, दिनों और घंटों की गणना करें और आगे देखें!  स्कूल शुरू अभी तक समझ में नहीं आया है कि क्यों।  जब मैं कक्षा में गया, तो मेरी आँखें कुछ उपयोग करने के लिए देख रही थीं।  वह सभी शब्द जो वह एक बेंच पर बैठकर एक किताब में लिखना चाहता है।

 उस दिन आपने जो कविता पढ़ी थी, आखिरी बार आपने उसे सड़क पर छोड़ दिया था, बस जीवन को पाने की कोशिश कर रहा था।

 अपनी लाचारी के लिए मुझे कुछ नहीं मिला और मैं स्कूल ऑफिस के कमरे में गया कि कैसे पता लगाऊं।  मैं उसे सड़क पर टीसी के पास ले गया और उसे छोड़ने के लिए कहा।

 स्कूल जाने से एक दिन पहले, मैं देखूंगा कि क्या वे स्कूल आते हैं, और स्कूल के बाद, मैं उसी सड़क पर रहूंगा।  मुझे अपने मन से कितनी बार कहना है कि जो व्यक्ति लंबे समय तक सच का इंतजार कर रहा है।

 मुझे यह विचार पसंद नहीं है कि वह मेरे बिना रहता है।  कैसे सोना है और कैसे खाना है और कैसे अंदर जाना है। जब वह फिर से प्रकट होता है, तो मुझे नहीं लगता कि मेरे पास फिर से अपनी खुशी लाने की मेरी आशाएं, जो खुशी उसके पास है, उसे छिपाकर उसके पास चली जाएगी।

  वह मुझे चाहता है।  उसे मुझसे बार-बार बात करनी चाहिए।  उसके साथ स्कूल जा रही थी।  खेल।  मैंने उसे अपने जीवन से निकाल दिया और अपने आनन्द को फिर से लाना चाहता था। अपने घुटनों पर बैठकर अपनी कठोरता को मेरे दिमाग से बाहर निकाल दिया।  मैंने उसकी आँखों में पानी आते देखा।  लेकिन उसे मुझे हिम्मत बतानी पड़ी और अपनी आँखों से अपना दर्द रोकना पड़ा। 

 वह मेरे पास आया और अपने हाथ मेरे कंधे पर रख दिए और मुझे लगा कि उसका दिल मेरे लिए धड़क रहा है, जो साँस वह मेरे कानों में ले रहा था, और मुझे लगा जैसे दो जिंदगियाँ एक जैसी थीं।  मुझे मेरी पीठ पर हिम्मत ने कहा कि वह था। 

 मुझे नहीं पता कि वह कब तक रोती और रोती रही।  लेकिन एक बात सच है, मैं बहुत राहत महसूस करता हूं जब मेरी मां उस गुफा की गोद में लेटी हुई है जो दुनिया के अंत में वापस आ गई है।

 मैं जो खुशियाँ महसूस कर रहा था, वह उस पल से पहले थोड़ी नीरस हो गई थी, क्योंकि मेरे जीवन की सारी कठिनाइयाँ अपने आप वापस आ गईं।  जैसा कि मैंने पहले कहा, मैंने एक अकेले बच्चे के बीच की दूरी बढ़ा दी है ....।


(to be continued next Tuesday....)

                   

a new companion(#7 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

జీవితం చాలా విచిత్రమైనది.మనకి ఎం కావాలో అది మనం అడగకుండనే మనకు అందేలా చేస్తుంది.మనం ఆ వస్తువు మీద ఇష్టం పెంచుకున్నాక, ఆ ఇష్టం ప్రేమ దాకా పెరిగాక,  ఒక్కసారిగా మన చేతులో నుంచి దానిని లాగేసుకొని మనం అందుకోలేనంత

దూరంగావిసిరేస్తుంది.

లేకపోతే ఇన్నేళ్లుగా పెంచుకున్న స్నేహం ఇప్పుడు విడిపోవడం ఏంటి, మూడు నెలల తరువాత నా Deepak నాకు మళ్ళీ అక్కడెక్కడో కనిపించడం ఏంటి, తనని నేను అంతలా ప్రయత్నించినా అందుకో లేకపోవడం ఏంటి.

ఎంత పెద్ద గాయాన్ని అయినా మాన్పగలిగే శక్తి ఒక్క కాలానికె ఉంటుందంటారు. కానీ స్నేహం, ప్రేమ చేసే గాయాలను  ఆ కాలం కూడా మాన్పలేదని ఆ రోజు అనిపించింది నాకు. అప్పటికి తలకు తగిలిన గాయం మానిపోయి వారం రోజులు అయ్యిపోయుంటుంది.  కానీ ఇంకా వాళ్ళును ఆందుకో లేకపోయినా నా నీస్సహాయత నా మనసును తొలిచేస్తుంది. వాళ్ళను నా కళ్ళ ముందే మళ్ళీ మళ్ళీ నిలబడేల చేస్తుంది.

రేయ్, నీకోసం మీ friend వచ్చింది రా అంటూ అమ్మ పిలిచేసరికి మెల్లగా ఆ ఆలోచనలనుంచి బయటకు వచ్చేసాను.తను ఎందుకు ఇక్కడికి వచ్చిందా అనుకుంటు  మెట్లు దిగాను. అప్పటికే అమ్మా తనూ ఎదో బాగాపరిచయం ఉన్నట్టుగా మాట్లాడేసుకుంటున్నారు. నీకు తను ముందే తెలుసా అమ్మ అని అడిగాను. "తను నాకు ఎందుకు తెలీదు,మీ class mate కదా!. ఆరోజు నిన్ను తనే ఇంటికి తీసుకొచ్చింది. నీకోసం ఆ రోజు తను" అమ్మ మాటలు పూర్తి అయ్యేలోగానే అయ్యో ఇప్పుడు అవన్నీ ఎందుకులే ఆంటీ, మేము పైకెళ్ళి మాట్లాడుకుంటాం అంటూ నా చెయ్యి పట్టుకొని పైకి తీసుకొచ్చేసింది.

"నన్ను ఇంటికి తీసుకొచ్చింది నువ్వా మరి ఇన్ని రోజులు చెప్పలేదేంటీ".

"అది పక్కన పెట్టు కానీ ఆలా బయటకు వెళ్లదము వస్తావా "అని అడిగింది.

" నాకు ఇప్పుడు ఎక్కడికి రావాలని లేదు. నా మనసు ఎం  బాగా లేదు అన్నాను."

"నిన్ను ఇలా చూడలేకె కదరా బయటకు రమ్మంటుంది. ఎవ్వరితో ఆడుకోవడం లేదు.ఎవ్వరితో మాట్లాడడం లేదు. ఇప్పుడు  School కి కూడా రావడం మానేసావు. రెండు రోజులుగా ఇంట్లో కూర్చొని ఏడుస్తూనే వున్నావు అని aunty చెప్తున్నారు. ఇలా ఎన్నాళ్లు ఉంటావు రా?, ఇప్పుడు నీ life లో  అంతలా ఎం జరిగిపోయింది అని ఇలా ఉండడానికి.

నీకు నువ్వుగా ఎవరికీ నీ బాధని చెప్పుకోవనీ తెలుసు. అందుకే అడుగి తెలుసుకుందామని వచ్చాను. మన చుట్టూ ఎంత మంది ఉన్న మన ఆనందాన్ని ఎంత మందితో పంచుకున్న మనం బాధలో ఉండగా ఓదార్చడానికి ఒక్క మనిషి లేనప్పుడు మనం ఒంటరి గా వున్నాం అనే అనిపిస్తుంది.

 నీ జీవితం లో ఆ ఒక్కరు నేను కావాలనుకుంటున్న. ఆ ఒంటరితనం నిదాక రానివ్వకుడదు అనుకుంటున్నా. నేను చెప్పాలనుకున్నది చెప్పా ఇక ని ఇష్టం". 

తన మాటల్లో నిజం,తన కళ్ళలో నా మీద concern కనిపించాయి. ఒక్కో మాట తమంతట తాముగా బయటకు రావడం మొదలయ్యాయి.

"మనసుకు అనిపించిన ప్రతి విషయన్ని  ఎవరికైనా చెప్పుకుంటే ఎంత బాగుంటుందో కదా ! యి మాటని ఒక మంచి స్నేహితుడు ఉన్న ప్రతి ఒక్కరు వాళ్ళ జీవితం లో ఒక్కసారైనా అనుకొనే వుంటారు.

 కానీ ఆలా మనతో ఉన్న మనిషి  మన మనసుకు దూరం అయ్యినప్పుడు,  వాళ్ళు ఇచ్చిన జ్ఞాపకాలే తప్ప  కాలం,  వాళ్ళను మనకి మిగల్చనప్పుడు, ఎన్నో ఊసులు చెప్పే మనసు మూగబోతుంది ఎన్నో ఆశలు రేపిన వయసు కన్నీరు మున్నీరు అవుతుంది. నా విషయం లోను అదే జరిగింది. 

కలిసున్నాము, ఎన్నో కలలు కన్నాము, కడ దాక పక్కపక్కనే ఉందాం  అనుకున్నాము ఆ మాటలు మా పెదవులు దాటలేదు ఆ ఉనికినీ మా మనసు అనుకోలేదు.  ఇంతలోనే కార్చే కన్నీటిని ఆవిరి చేస్తూ ఎన్నో కళలను బూడిద చేస్తూ కాలం మమ్మల్ని విడదిసింది."

ఈ మాటలు చెప్తూనే నా కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి. తను నా దగ్గరగా వచ్చి నా కళ్ళలోకి చూస్తూ నా కన్నీళ్లు తుడుస్తూ నన్ను ఓదార్చ డానికి ప్రయత్నించింది. నేను మళ్ళీ Deepak గురించి  చెప్పడం మొదలు పెట్టాను.

ENGLISH:

Life is so strange, it gives things those we want without even asking for them. But at the time we fall in love with them, destiny takes it off our hands and throws far away from us.

Otherwise, how it could happen to break a bond that was so firm for years, how it could

 happen to meet Deepak at a place that I never come across, how it couldn't possible for me to catch him even after trying that much harder.

People tend to say that time has the power to heal every pain in our life. But that day it was felt that the pain of love and affection can never be healed even by time. 

By that time, I think it would be a week or more since my head injury was completely healed still,  my helplessness on that day in reaching them was striking my mind in every moment and makes the picture of their departure standstill on my eye lens. 

"Hey dear, your friend has come for you, come downstairs", a call from my mother woke me up from these preoccupied thoughts. I began walking down thinking about the reason for her arrival. 

Meanwhile, my mother was talking to her in a way that seemed to me as if they know each other for so long. "Mom, do you know her before?" I asked surprisingly. "of course, I do know her. She is your classmate right? and also, she is the one who brought you home that day. On that day, she was... ", interrupting my mother's words she said, "Why all these unnecessary discussions aunty, we will go and talk together upstairs" and take me to the upstairs. 

"So today I got to know that you are the one who brought me home that day. But why didn't you told me this before?".

"Put it aside dear"

"will you come out with me now?" she asked excitedly.

"I don't want to come anywhere. My mind is not so well." I added in an undertone.

"That's the reason, I asked you to come out. You are not playing with your friends outside, as like before. Even you are not talking with anyone. And now even stopped coming to school. 

Aunty has said that you have been sitting idle in the home and crying for hours together for the last two days. Come on dear How many days will you suffer like this?. What hit you so hard that even you are not able to share with anyone. I know, you will not go to people to share your pain. that's why I came here to talk to you.

 We may have so many people around us to share our happiness but when we feel distressed and lonely we need someone to balance our emotions and to relieve us from the pain we are suffering from. I want to be that one special person in your life. If you still don't want to say it to me, It's your wish".

I was moved by her words.i could sense the warmth in her eyes along with the truth in her words and love and care in her heart. words began to fall one by one on their own.

" It is a heavenly feeling to have a person in our lives, with whom we can share each and everything we think. Everyone who has a good friend would think of these words at least once in their life.

But when the same person who felt that much dearly to the heart is distracted from us when only the memories with them are left with us, our effusive heart will be dumb, all our dreams would be collapsed. The same thing happened in my case. We met, we had many dreams, but these words never crossed our lips and even never sensed by our hearts. still, destiny made us apart, and all we left with are only the tears." I said with a discordant voice.

tears started rolling from my eyes. she came close to me and tried to consolidate me. I continued my Deepak's story.

HINDI(translation):

जीवन इतना अजीब है कि यह हमें कुछ देता है जो हम नहीं मांगते हैं। अन्यथा, जो दोस्ती वर्षों से बढ़ी है, अब ब्रेकअप क्या है, तीन महीने बाद मेरा गहरा मुझे बार-बार मिल जाएगा, मैं उसे पाने की कोशिश नहीं करता।

 उनके पास सबसे बड़ी चोट से भी राहत देने की शक्ति है।  लेकिन यह मुझे लग रहा था कि दोस्ती और प्यार के घाव इतने लंबे समय तक नहीं रहे।

 जब तक सिर का आघात कम हो जाता है, तब तक यह एक सप्ताह होगा।  लेकिन फिर भी अगर वे नहीं मिलते हैं, तो मेरी बेबसी मेरे दिमाग पर हमला करती है।  वे मुझे अपनी आंखों के सामने बार-बार खड़ा करते हैं।

 रे, तुम्हारा दोस्त तुम्हारे लिए आया था।  वह यहाँ क्यों आया था?

 अम्मा पहले से ही किसी परिचित के बारे में बात कर रही हैं।  मैंने आपसे पूछा माँ क्या आपको पहले पता था?  "मुझे नहीं पता कि आप अपने क्लास मेट क्यों हैं। अज़ूरू आपको घर ले आया। वह उस दिन आपके लिए वहाँ था।"

 "आप मुझे घर ले आए"।

 एक तरफ रख दिया लेकिन पूछा कि क्या वह बाहर आएगा।  मैं अब मैं जहां हूं वहां पहुंचना नहीं चाहता।  मेरा दिमाग ठीक नहीं है।

 कड़ारा आपसे बाहर नहीं निकल सकता।  किसी के साथ नहीं खेल रहा है।  स्कूल नहीं आ रहा है।  मौसी कहती है तुम दो दिन से घर पर बैठी रो रही हो।  आ जाओ।  अब, यह सब आपके जीवन में हुआ है।

 आपको पता है कि कोई भी आपको अपना दर्द नहीं बता सकता है।  इसीलिए मुझे पता चला।

 कितने लोग हमारे आस-पास के लोगों के साथ हमारी खुशी साझा करते हैं?  मैं चाहता हूं कि आपके जीवन में ऐसा हो।  ऐसा मत सोचो कि अकेलापन आपको धीमा नहीं करेगा।  यदि आप मुझे अभी नहीं बताते हैं

 उसकी बातों का सच मुझे उसकी आँखों में खटकने लगा।  हर शब्द अपने लिए निकलने लगा।

 "यह अच्छा होगा यदि कोई मुझे वह सब कुछ बताएगा जो मुझे प्रतीत होता है! एक अच्छे दोस्त के साथ हर कोई अपने जीवन में एक बार और सभी के लिए सोचेगा।  मेरे मामले में एक ही बात हुई: हम मिले, हमने सपने देखे, हमारे कई सपने थे, शब्द जो हमारे होठों को पार कर गए।  "

 ये कहते हुए मेरी आँखों में पानी आ गया।  वह मेरे पास आई और मेरी आँखों में देखा और मेरे आँसू पोंछकर मुझे तसल्ली देने की कोशिश की।  मैं फिर से गहरी बात करने लगा।

                   

my regret of being alive(#6 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

ఎంత దూరం జరిగిపోయిందో ఎంతకాలం గడిచిపోయిందో చుట్టూ వున్న లోకం ఏమైపోతుందో,  వాళ్ళని అందుకోవడమే లక్షంగా పరిగెత్తుతున్న నాకు ఇవేం తెలియడం లేదు.

రోజు నడవడమే కష్టంగా feel అయ్యే bag తో ఈరోజు ఏకంగా పరిగెతెస్తస్తూన్న. నా చుట్టూ వున్న వన్ని మెల్ల మెల్లగా వెనక్కి వెళ్లిపోతున్నాయి.నాకు తెలిసిన ప్రదేశాలన్ని తమకు తాముగ నాకు దూరంగా జరిగిపోతున్నయి. ఇన్నీ ఆలోచనల మధ్య కొంచెం కొంచెం గా బయట పడుతున్న నేను ఊరు పొలిమేరను కూడా దాటేశాను.

 కంటికి కనిపించేంత దూరం లో ఒక్క మనిషికూడా లేడు. పచ్చని పొలాల నడుమ పెద్ద పెద్ద చెట్ల మధ్య వాళ్ళు వెళ్తున్న road తప్ప నాకు ఇంకేం కనిపించడం లేదు. మనసు వెళ్లే ప్రతి చోటుకి మనిషి వెళ్లడం ఎంత కష్టమో నాకు ఆరోజు అర్ధమయ్యింది. వాళ్ళకి నాకు మధ్య దూరం వాళ్ళు నాకు కనిపించనంతగా పెరిగిపోయింది. వాళ్ళను చేరుకోగలను అన్న నమ్మకం నాలో మెల్లగా తగ్గడం మొదలయ్యింది. అయినా సరే మొండిగా పరిగెత్తుతూనే ఉన్నాను. 

 కళ్ళలో నీళ్లు తిరుగుతున్నాయి. గుండెల్లో బాధ పెరిగిపోతుంది. వొళ్ళంతా చెమటలు పట్టేసాయి. మెల్లగా ఊపిరి తీసుకోవడం కూడా కష్టం అయ్యిపోతుంది. అలసిపోతున్న, కింద పడిపోతానేమో అన్నంతగా ఊగిపోతున్న అయినా నా ప్రయాణాన్ని అవేం ఆపలేకపోయాయి. 

తనతో జరిగిన ఊసులు రేపిన ఆశల ఒడిలో ఒదిగిపోతున్న ప్రాణం నాది. తనే పక్కన లేనప్పుడు అది ఉంటే ఎంత పోతే ఎంత.

ప్రాణం పోతున్నట్టు అనిపిస్తున్న నన్ను నడిపిస్తున్న మాటలు ఇవే.

 కన్నీరు పెట్టుకుంటున్న  కళ్ళ లోగిలి లో కదలి ఆడుతున్న సమాదానాలు ఇవే.
ఏడు వందల కోట్ల మందిలో నువ్వు ఒంటరివని నీకు ఎప్పుడైనా అనిపించిందా! తను నాకు దూరం అయినా ఆ క్షణం నాకు ఆలా అనిపించింది.

అప్పుడు నన్ను అలుముకున్న ఒంటరితనం ముందు యి ప్రయాణం చాలా చిన్నదనిపించింది.కానీ నెమ్మదిగా కళ్ళు మసక బారడం మొదలయ్యాయి. చేతులతో తుడుచుకుంటున్న  ఎం కనిపించడం లేదూ. 

చుట్టూ ఒక్కసారిగా చీకటి కమ్మేసినట్టు అనిపించింది.  నాకు నేనే చాలా బరువుగా అనిపించాను. అయినా సరే శ్వాస కి శ్వాస అల్లుకుంటూ అడుగు కు అడుగు జత చేసుకుంటూ ప్రాణం సాక్షిగా ప్రయత్నిస్తునే ఉన్నాను.

కళ్ళు తిరుగుతున్నట్టు అనిపించింది. ఎదురుగ వస్తున్నా ఒక చెట్టు కొమ్మ తగులు కొని ఒక్కసారిగా కిందకు పడిపోయాను. తలకు గాయం అవ్వడం తెలియడం లేదు, దాని నుంచి blood రావడం తెలియడం లేదు కానీ వాడినీ అందుకోలేకపోయనన్న బాధ తో కళ్ళ నుంచి నీరు రావడం మాత్రం తెలుస్తుంది. వాడి పేరునే ధ్యానం చేస్తూ వాడి కోసమే చేతులు చాస్తూ మెల్లగా స్పృహ కోల్పోయాను.

ENGLISH:

I don’t know... how long the way has gone, how long the time has moved upon, and how everything has changed in the due course of time, in aspiration of reaching them.

 I don’t know how I could even able to run with the bag that makes it hard even to walk every day.it seems to me as if the things around me are just moving away. 

Amidst of all these blustery thoughts, I have slowly crossed the outskirts of the town.Except the road, surrounded by those lonely green fields,I could see no one along the way.For the first time in my life, I came to know how difficult it would be to go through the path laid by the heart.

The distance between us has increased so much that I cannot even see them.

My dream of reaching them is slowly being collapsed along with that increasing distance.

But still the faith I have moving me ahead.

My eyes started getting wet and my heartburn is getting worse. It began to sweat all over my body and I am just out of my breath.

I am completely tired out and my body began to swing around as if I am going to fell down, but still, I didn’t stop.

I am moving to the throes of hope. Slowly my eyes began to blur, even though I tried with both hands to get them clear.

my body is getting heavier and heavier on each of my moves.

My legs slowed down and suddenly I got hit

by a tree horn on the way, over my head and I fell down.The thought of not reaching them is more painful than the pain this injury caused and I slowly lost my consciousness.

HINDI(translation):

मुझे नहीं पता कि यह उन्हें पाने का लक्ष्य है, चाहे दुनिया कितनी भी दूर क्यों न हो। एक बैग के साथ आज चल रहा है जिससे चलना मुश्किल हो गया है।

 मेरे आसपास की चीजें धीरे-धीरे दूर हो रही हैं।  इन सभी विचारों के बीच, मैंने उर के बाहरी इलाके को पार किया।  दूरी में एक भी आदमी नहीं है जहां तक ​​आंख देख सकती है।  मुझे कुछ भी नहीं दिखाई देता है, लेकिन हरे भरे खेतों के बीच सड़क जहां वे बड़े पेड़ों के बीच चलते हैं।

  मुझ पर आरोप लगाया गया है कि एक आदमी के लिए यह मुश्किल है कि वह कहीं भी जाए।  उनके बीच की दूरी इतनी बढ़ गई है कि वे मुझे देख नहीं सकते।  मैंने अपना विश्वास कम करना शुरू कर दिया कि मैं उन तक पहुँच सकता हूँ।  फिर भी, मैं अभी भी चल रहा हूं।  

आंखों में पानी भर रहा है।  नाराज़गी खराब हो रही है।  उन सभी को पसीना आ रहा था।  धीरे-धीरे सांस लेना भी मुश्किल है।  हालांकि मैं थक गया था और चारों ओर झूल रहा था, मैं अपनी यात्रा को रोक नहीं सका।  मैं आशा के गले में हूँ।  कितना ही अगर वह खुद के बगल में नहीं है।

 ये ऐसे शब्द हैं जो मुझे जीवन की तरह महसूस करने के लिए प्रेरित करते हैं।  ये वो जवाब हैं जो आँखों के आँसू में खेल रहे हैं जो आँसू बहा रहे हैं।  यह मुझे उस क्षण लग रहा था जब मैं दूर था।

 अकेलेपन से पहले जिसने मुझे मारा, यी की यात्रा कम लग रही थी। लेकिन धीरे-धीरे आँखें फीकी पड़ने लगीं।  हाथों को पोंछते हुए न देखें।

 चारों तरफ अंधेरा आने लगा था।  मैंने अपने लिए बहुत भारी महसूस किया।  हालांकि, मैं एक जीवन साक्षी बनने की कोशिश कर रहा हूं, सांस लेना और सांस लेना।

 आंखें मुड़ने लगती थीं।  मैंने एक पेड़ की शाखा को आते देखा और एक बार नीचे गिर गया।  सिर पर कोई चोट नहीं है, इससे कोई खून नहीं निकल रहा है लेकिन इसे प्राप्त न कर पाने के दर्द से आंखों से पानी आ रहा है।  उसके नाम का ध्यान करते हुए, मैं धीरे-धीरे उसके लिए हाथ मिलाते हुए बेहोश हो गया।

                   

a sudden impulsion(#5 story on every Tuesday)

                   

TELUGU:

నా జీవితం లో ఇలాంటి ఒకరోజు వస్తుందని నేనెప్పుడూ అనుకోలేదు, వేసే ప్రతి అడుగు  ఒక కొత్త అనుభవన్ని అందించడం , మాట్లాడే ప్రతి మాట ఒక కొత్తఅనుభూతిని కలిగించడం, అంతకు ముందు ఎప్పుడు జరగలేదు. రోజు వెళ్లే దారైన, రోజు చూసే మనుషులే అయినా  ఆ రోజు ఎందుకో జీవితం లో మొదటిసారిగా వాటిని చూస్తున్నట్లు, మొదటి సారిగా వాటిని పలకరిస్తూన్నట్లు అనిపించింది. 

ప్రతి వస్తువులో తాజాదనం ప్రతి విషయం లోను  తియ్యనిదనం నా మనసు కు కొత్త ఉత్సహన్నిచాయి.  ఈ  ఆనందం కలకాలం  నాతో ఉండాలన్న,  నా ముఖం లో వస్తున్న వెలుగు నా జీవితం లో నిండాలన్న, నా పక్కన వున్న తను ఎప్పటికి నాతోనే ఉండాలి, నాకు తోడుగా ఉండాలి.  జీవితం  లో "నా" అనుకున్నవన్నీ కాసేపు పక్కన పెట్టేసి తన కళ్ళలోకి  చూస్తూ, తన మాటలనే వింటూ, తనతోనే నవ్వుతు తన అడుగులలో అడుగులు వేస్తుంటే గడిచిపోతున్న కాలం ముందు స్వర్గం కూడా చిన్నదిగా అనిపించింది.

హేయ్,  ఇక్కడ ice cream ఎంత బాగుంటుందో తెలుసా!! నాకు చాలా ఇష్టం. నీకు కూడా ఒకటి తీసుకురానా?? వద్దు!అనేలోగానే తెస్తా ఆగు, మన  friendship లో నా first treat ఇది. నేను తీసుకు రావలసిందే,  నువ్వు తీసుకోవలసిందే, అయినా ని మొహమాటం గురించి నాకు తెలీదా! కావిలి అని అనిపించినా వద్దనే అంటవు,   అంటూ తేవడానికి వెళ్ళిపోయింది.  

మన మాటలను అర్ధం చేసుకునే వాళ్ళు మన పక్కనే ఉంటే ఎలా ఉంటుందో కానీ,  మన మౌనాన్ని   కూడా అర్ధం చేసుకునే వాళ్ళు ఉంటే మాత్రం మన జీవితం, చూడడానికి అందంగా చెప్పుకోడానికి అద్భుతంగా ఉంటుంది. ఆ క్షణంలో  తను నా పక్కన ఉండటమే జీవితంలో నాకు  అన్నిటికన్నా గొప్ప achievement  అనిపించింది.

కాటుకి అందాన్నిచే కళ్ళతో,నవ్వుకు ప్రాణం పొసే పెదవితో, నెమలికి నాట్యం నేర్పే తన అడుగుల సడితో,  నా గుండెల పై తను చేసిన సవ్వడి ఇప్పటికి నాకు గుర్తుంది, ఎప్పటి కప్పుడు నాకు గుర్తొస్తుంటుంది. 

ఆ క్షణం తనని ఆలా చూస్తూ బతికేయొచ్చుఅనిపించింది.

అప్పటిదాకా తన ప్రపంచం లో ఉన్న నన్ను మెల్ల మెల్లగా ఈ  ప్రపంచంలో కి తీసుకు రావడానికి ప్రయత్నిస్తున్న నాకు  అప్పుడు ఎక్కడో  దూరం నుంచి  ఒక bike వెళ్తున్న శబ్దం వినిపించింది. నేను నించున్నది main road పైన,  చాలా bikes వస్తు పోతు ఉంటాయి కానీ అన్ని శబ్దాల మధ్య అదొక్కటే ఎందుకు వినబడిందో నాకు తెలీదు. మెల్లగా నాకు తెలియకుండానే నా కళ్ళు  ఆ శబ్దం వచ్చిన వైపు తిరిగి చూసాయి.

ఆ bike నేను వున్నా చోటుకి చాలా దూరంగా వుంది దాన్ని నడుపుతున్న వ్యక్తిని ఎక్కడో చూసినట్టు అనిపించింది. కానీ ఎవరో గుర్తుకురాలేదు. తన వెనక కూర్చున్న అబ్బాయి వెనుకకి తిరిగి వున్నాడు ఎవరో సరిగ్గా కనిపించలేదు. కానీ ఎందుకో చాలా కావలసిన మనిషిగా  అనిపించాడు. ఆ bike నే చూస్తూ నిలబడ్డాను.

ఓయ్ ఇదిగో,  తీసుకో, ఆలస్యం చేస్తే కరిగిపోతుంది అంటూ  నా దగ్గరకు వచ్చి, నా  చేతికి ఒక  ice cream అందించింది. 

తన మాటలు వినబడుతున్న నా చూపు మాత్రం ఇంకా bike మీదనే వుంది. ఆ road చివరన  ఒక turning వుంది. ఆ bike అక్కడికి చేరుకోగానే మెల్లగా వెనకన  వున్నా అబ్బాయి  face కనిపించడం మొదలైంది. రెప్పకుడా వాల్చకుండా ఆలా చూస్తూనే వున్నాను. 

ఒక్కసారిగా నా కళ్ళలో నీళ్లు తిరిగాయి.  నా చేతులు వణకడం మొదలయ్యింది. చేతిలో పట్టుకున్న Ice cream  కిందన పడిపోయింది. అయ్యాయో  అంటూ నా దగ్గరకి వస్తున్న తనని పట్టించుకోకుండా నా మనసు చూపిస్తున్న వైపే  పరుగు తియ్యడం మొదలు పెట్టాను....

(to be continued next Tuesday.....)

ENGLISH:

I had never imagined that such a day would come in my life where, every step I take counting to be a new experience and every move I make creating a delightful ambiance, which was never happened before.

 It was the same way I used to take and the same people I used to see every day, still, it seems to me as if I was greeting them for the first time in my life.

 Everything around me seems to be fresh and pure making every moment a delighted one.She has to be my companion to make this joy, a never-ending one. She has to be my mate to fill my life with the shine on my face.

My happiness of being with her, walking along with her, talking with her for such a long period was inexplicable. even heaven seemed to be shortened before my great contented heart.

"Hey, do you know how good the ice cream here is!! Each time I come along this way, the smell of it waters my mouth. Can I bring one for you too?"  before I even try to reply,” this is my first treat in our friendship.

you have to take it, and I know, your hesitance to say yes, even if you wanted” Saying this she was on her way to the shop.

I don't know how it would be felt, being with a person who understands your words but I know, it would be a heavenly time, being with a person who understands our silence. At that moment, being with her is the greatest achievement of my life.

As I was trying hard to get myself back into this world, I heard the sound of a bike running at a distance. I was standing on the main road of the town, so there are numerous vehicles moving on their way around but I don’t know why none of them had drawn my attention excluding this. my eyes slowly moved against the sound.

The bike was almost moving out of my sight when I turned back. But slowly I could see the person riding it. I think I knew him before, but couldn’t recollect who he was. The person sitting behind him seems to be a very familiar one but I couldn’t grasp his complete face. 

“Hey, here is your ice cream, have it before it gets melted away.”

I have slowly taken the ice-cream from her hand without taking my glance away from the bike. The bike had slowly approached the edge of that road, revealing his face inch by inch.

I don’t know why I felt so excited to see his face. but as time passed second by second, my eyes were filled with tears.

I started shivering for no reason. Ice-cream had slowly slipped through my fingers. I started to run in the direction of my mind, ignoring her who was coming to me to help.

(to be continued next Tuesday.....)

HINDI:

मैने कभी नही सोचा था की ऐसी भी एक दिन आएगा मेरे जिंदगी मे। मेरे हर कदम एक नई मोड की और ले जाएगी। बही चेहरा बही लोग,  पर हर बार एेसा लग रहा जैसे हर मुलाक़ात पहली बार है। एक ताज़गी मेहसुस हो रही थी। उसको मेरे साथ देना होगा यह एहसास के साथ जिंदगी जीने के लिए । मेरी खुसीयां मेरे साथ चल रही थी,  एेसा लगा जैसे जन्नत छोटा सा है। 

ओर बताओ ये आईसकी्म कैसी है। तुम्हें ओर चाहिए क्या? ये हमारी दोस्ती की पहेली ट्रीट ।  पता नहीं तुम क्या बोलोगी। जब कोई बीन कहे हमारी हर बात समझते हे वो पल मे लगता हे जैसे पूरी दुनिया अपना है। 

मुझे अभी तक उसकी झलकता आख,  मुसकुराता होट, मेरे मन को विचलित कीया। इसी बीच दूर से बाइक का अावाज आने लगा। सडक पे बहत सारी गाड़ी थी,  पर वो एक गाडी का आवाज मेरे कान तक गुंज रही थी। वो गाडी मुझसे बहत दूर था ओर वो लडका जो पीछे वेठा था वो नजर नहीं आ रहा था। 

उसने आईसकी्म जल्दी खाने बोली ताकि बो पिघल ना जाए पर मेरा ध्यान बो गाडी की और था। मुझे बस उस लडके का चेहरा देखना था। जब बो लडका पीछे मुडा मेरे आँख से अपने आप आसुं आने लगा। मेरे हाथ से आईसकी्म गीर गया और मे वहां से अपने मन की रास्ते की ओर दौड लगाया।

(to be continued next Tuesday.....)